STUKJES UIT HET VERSLAG VAN ONZE RONDREIS DOOR ZWEDEN
– in omgekeerde chronologische volgorde
per e-mail geschreven naar onze vrienden  

Homolobby of Homomaffia?  

Woensdag 13 september 2006
Na een vrij normale week rijden door het prachtige Zweden, gebeurde het weer. Deze keer was het een ontmoeting van andere aard. Anders, omdat we niet oog in oog hadden gestaan met een dader. We zaten in de auto en waren bezig het pompstation in Helsingborg te verlaten. Plotseling werd de achterruit van onze vrachtauto ingeslagen met een grote dreun. Na elkaar snel en blik toegeworpen te hebben, draaide ik me om en zag door het ingeslagen raam de rug van een man die bezig was weg te rennen zo snel als hij kon. Andere mensen bij het pompstation zagen hem ook. Het ging heel snel en hij wist te ontsnappen. Niet dat je nu je leven op het spel zou moeten zetten voor een gebroken ruit, om een agressieve man te willen grijpen. Dat is het niet waard.

Maar na dit voorval besloot ik met deze tocht te stoppen. Deze keer was het een steen met een doornee van 4 cm, die met kracht door de achterruit van de kabine werd geslingerd. Hij ketste terug tegen een hoofdsteun van de achterbank en raakte ons daarom niet. Deze keer was het maar een steen, maar (wie weet) is het de volgende keer een kogel. Dan zouden noch het raam, noch onze kogelvrije vesten (die we hadden opgehaald bij het ”Militärlagret” in Landskrona voor we met de tocht begonnen en die we zonder uitzondering gedragen heben na de aanval van een meute in Umeå; zie de dag van 29 augustus hieronder) de kogel hebben kunnen tegenhouden. Omdat ik mijn vrouw wilde beschermen, besloot ik dat dit genoeg was, hoewel zij nog wel door wilde gaan. We zullen de laatste zes steden in Skåne niet bereiken. Na deze gebeurtenis in Linköping (zie 5 september) hebben we gezien dat politieauto’s verdekt stonden opgesteld in sommige plaatsen, duidelijk met de bedoeling dergelijke incidenten voor te zijn. In Skovde hoorden we uit de tweede hand dat ze daar inderdaad met dat doel hadden gestaan. En wij zijn daar natuurlijk dankbaar voor. Maar ze zijn ook niet oppermachtig.

De vraag die zich nu opdringt is of we hier te maken hebben met een agressieve homolobby of met zoiets aks een homomaffia in Zweden! De voorzitter van RFSL, Sören Andersson, heeft in Dagen (een dagblad) over mij gezegd dat ”het vreselijk is als iemand zoveel haat koestert”. Hij verklaarde echter ook dat RFSL zich distantieert van de aanvallen tegen ons (wat prijzenswaardig is), hoewel hij ’de actie’s kon begrijpen’; een opmerking die duidelijk zijn afkeer van geweld verzwakt (niet zo prijzenswaardig). Ik ben het erover eens dat RFSL niet verantwoordelijk gehouden kan worden voor illegale acties van een paar mensen, net zoals men alle mensen die een hekel hebben aan RFSL niet verantwoordelijk mag houden als er illegale acties tegen homoseksuele mensen worden ondernomen. Maar het is belangrijk dat leidinggevende mensen hoe dan ook een duidelijk standpunt innemen tegen ophitsing, geweld en intimidatie. Natuurlijk kan geen enkele organisatie de handelingen van al haar leden altijd beinvloeden. Maar soms kunnen gebeurtenissen beinvloed worden. Het is bijvoorbeeld aannemelijk dat RFSL enige invloed heeft gehad op het Pride Festival in Stockholm. Hoe kan het dan bestaan dat ze hebben toegestaan dat op dat festival, bezoekers met dartpijltjes gingen gooien naar de foto’s van de ”homofoben” Ulf Eckman, Alf Svensson en de paus? Als dat geen ophitsing is, wat is het dan wel? De paus krijgt natuurlijk voortdurend fysieke bescherming, maar hoe moeten die andere mannen zich hebben gevoeld?

Er is iets dat meneer Andersson en de RFSL goed moeten begrijpen, en dat is dat het in een vrije en open samenleving onmogelijk is dat ouders geen informatie krijgen over: 1) hoe ze homoseksualiteit in de toekomst van hun kind kunnen helpen voorkomen als ze dat willen, 2) dat homoseksualiteit niet in de genen is vastgelegd en (ja) 3) een beschrijving van de homoseksuele levensstijl gebaseerd op de eigen informatie van RFSL evenals fatsoenlijke statistieken. Op die manier kunnen ouders zelf terzakenkundige beslissingen nemen over de gewenste toekomstige seksuele geaardheid van hun kleintjes.

We kunnen ook melding maken van het feit dat we geprobeerd hebben advertenties voor onze website te plaatsen, in 42 locale kranten, waarvan er 28 de advertentie accepteerden en 14 niet. Dat is precies de helft. We waren een beetje verbaasd over het grote percentage dat de advertentie’s accepteerde. Het kan gekomen zijn omdat we nooit geadverteerd hebben in de gebieden rond de drie grote steden omdat we dachten dat mensen die op het land wonen de ”politieke correctheid” niet zo op de voet volgen als de mediamensen in de grote steden. De acceptatie was aan het begin groter dan aan het eind. Dat zou gekomen kunnen zijn omdat de homolobby druk uitoefende op de kranten(meer en meer in de loop van tijd) om de advertenties niet op te nemen. We hoorden over een krant (Nya Wermlandstidningen) die opstond om zijn recht te verdedigen om verschillende stemmen te doen horen (lees: vrijheid van meningsuiting). Andere kranten bezweken onder de druk. Twee verschillende kranten stopten met het drukken van de advertentie, nadat ze die tweemaal geplaatst hadden en waarop klachten waren binnengekomen.

Tot slot willen we al de geweldige mensen bedanken die we tijdens onze reis door Zweden ontmoet hebben. Zowel degenen die ons bemoedigd hebben als degenen die vragen hadden over wat we deden en zeiden. Mensen die we persoonlijk ontmoet hebben, online of aan de telefoon. We hebben niet anders dan goede bedoelingen, ook ten opzichte van degenen die ons kleineren.

Dinsdag 5 september 2006: nog meer aanvallen
Vandaag waren we in Linköping rond het middaguur. In deze stad worden gevechtsvliegtuigen gefabriceerd voor de Zweedse Luchtmacht. Zweden (met slechts 9 miljoen inwoners) behoort tot de weinige landen die vliegtuigen produceren voor militaire doeleinden. Hier beleefden we meer van hetzelfde. We hadden onze auto nog maar net geparkeerd om iets te eten in een fastfood restaurant, toen een groep mensen opdook om ons lastig te vallen. Deze keer volgden ze ons tot in het restaurant, schreeuwend (ik bedoel brullend zo hard ze konden) terwijl ze vulgaire woorden over mijn vrouw en mij uitstortten. Op hetzelfde moment vielen sommige anderen onze auto aan, die voor iedereen zichtbaar was, en vernielden die. De klanten vroegen zich natuurlijk af wat er gaande was. Daarna verlieten ze het restaurant, en liep ik ze achterna om foto’s te maken van hoe ze de auto stonden te vernielen. Toen kwamen ze terug met de duidelijke bedoeling ons kwaad te doen. Een van de klanten in de drive-through rij die alles had gadegeslagen, belde de politie. Toen de politie arriveerde was de vijandige meute al vertrokken. Nadat de politie – met hulp van getuigen - had vastgelegd dat een wetsovertredende bedreiging had plaatsgevonden (Zweeds: ”olaga hot”), hadden ze geen andere keus dan een rapport te schrijven, vertelden ze ons. En wij hadden geen andere keus dan mee te werken. Dat zouden we allemaal moeten doen: samenwerken met de autoriteiten die de orde moeten handhaven. We zijn natuurlijk de man dankbaar die gebeld had toen hij zag wat er gebeurde. We willen echter helemaal geen aanklacht indienen tegen de mensen die ons bedreigd, en onze auto vernield hebben. Dit zijn mensen waar we bewogenheid voor hebben, en we zouden willen dat we ze konden helpen.

.

Tegen het einde van onze rondreis door Zweden kregen we de volgende e-mail uit Linköping:

----- Original Message -----

From: "kompis" <antifa@linkoping>
To: <xxxxxxxxxxxxxxxx>
Sent: Friday, September 15, 2006 2:55 AM
Subject: Email to Amoso - vi ska döda er 

kompis skriver:
så länge ni sprider eran propaganda så ska vi se till att ni inte visar er här och om ni gör det så kan döden vara det ni bör räkna med ERA ÄCKLIGA JÄVLA KRISTNA FUNDAMENTALIST SVIN...HOPPAS ATT VI SES ///AFA linköping 

Vertaald luid het:
"Kameraad schrijft:
zo lang je je propaganda verspreidt, zullen we er alles aan doen om je te verhinderen hier te verschijnen, en als je toch komt, moet je met de dood rekening houden samen met je AFSCHUWELIJK VERDOMDE CHRISTELIJKE FUNDAMENTALISTISCHE VARKENS ... IK HOOP DAT WE ELKAAR GAUW ONTMOETEN /// AFA Linköping

Het doel van deze reis is uit te reiken naar ouders en ze te informeren over hoeveel ze voor hun kleine kinderen kunnen doen (vooral jongens) om ze te helpen hun mannelijkheid te ontwikkelen en om te voorkomen dat ze een leven als homoseksueel tegemoet gaan. Het lijkt wel of er zo weinig mensen geinteresseerd zijn in de kleine kinderen onder ons. De homoseksuelen en hun sterke lobby-arm hebben allerlei machtsmiddelen tot hun beschikking (media, politiek, financien en zelfs intimidatie). Sterke stemmen! Maar de kleintjes onder ons – die van vandaag en die van de toekomst – hebben weinig volwassenen achter zich staan, die hen helpen in de verwarring over hun geslacht. Dit is nooit zo duidelijk geworden als toen het Zweedse Parlement (”Riksdag”), op 5 juni 2002 ervóór stemde om homoseksuelen toestemming te geven kinderen te adopteren (zie website Fabel 2 hoofdstuk 4: De SCHAAMTEPARADE).

Hoe dan ook, nadat we met de politie hadden gesproken konden we literatuur uitdelen aan drie geïnteresseerde ouders die geduldig hadden staan wachten. Wat ons dwarszit is dat we niet weten hoeveel ouders zich hebben laten bang maken of niet wilden komen omdat ze die vijandige aanvallers hadden gezien. Tenslotte vertelde de vriendelijke politie ons, voordat we verder reden, hoe we onze gehavende auto konden ’oplappen’ met tape, zodat we legaal verder konden rijden.
Het weekend voordat we naar Linköping gingen waren er in de stad gevechten geweest tussen Neo-Nazi’s en homo’s tijdens een love-parade die door homoseksuelen was georganiseerd. Deelnemers uit beide kampen waren vastgenomen en later weer vrijgelaten. Immigranten uit andere landen waren uitgenodigd door de homolobby om aan de parade deel te nemen , maar RFSL klaagde via de media dat de genodigden niet waren komen opdagen. Dit gaat in de USA op dezelfde manier waar de homo’s zich proberen te identificeren met de zwarte burgerrechten beweging, maar waar ze niet welkom zijn.  

Zondag, 3 september 2006  -  meer aanvallen door de homolobby
Vandaag bezochten we het Koninklijk Paleis in Stockholm rond het middaguur. Er was een wisseling van de wacht bezig met alle ceremonien vandien. Mijn vrouw had bijna onmiddellijk in de gaten dat we gevolgd werden door een jonge man. Hij had een aantal vijandige mensen bij elkaar weten te telefoneren die ons al gauw volgden waar we maar liepen rond het Paleis. Of we nu in het toeristenwinkeltje waren of ons in de menigte begaven, we konden ze niet afschudden. Ze bleven steeds een paar stappen achter ons. Een van hen droeg een wit T-shirt met grote rode letters aan de voorkant ”Durf je over te geven aan homoseksuele handelingen” (Zweeds: Våga Böga). Omdat we ze niet kwijt konden raken kreeg ik een donkerbruin vermoeden dat ons iets boven het hoofd hing. Zolang we in de menigte waren was het waarschijnlijk OK maar onze auto stond naast het Paleis geparkeerd op een wat afgelegen plaats. Ik was bang dat iemand zou inbreken in onze auto, of dat hij beschadigd zou worden. Wijzend op de vijandige mensen die ons volgden vroeg ik een veiligheidsbeambte of iemand ons kon begeleiden naar onze auto, zodat we ongedeerd weg zouden kunnen komen. Hij stuurde ons door naar een andere plaats rond het Paleis, maar daar waren geen veilgheidsbeambten. Toen we terugkwamen bij de eerste beambte met nog steeds de vijandige groep achter ons aan, zei hij: ,,Ik begrijp nu wat je bedoeld maar ik kan er niets aan doen”. Toen alle toeristen die de wisseling van de wacht hadden bekeken tenslotte terugliepen naar de parkeerplaats, grepen we onze kans en snelden naar onze auto. Deze keer was het de vijandige groep niet gelukt iets van ons drukwerk uit de auto weg te grissen (mijn vrouw heeft de dozen nu aan het chassis van de auto vastgeketend). Ze hebben wel een van onze borden eraf gerukt.   

Op weg terug naar ons hotel vertelde ik mijn vrouw dat ik niet wilde dat zij nog meer van deze gebeurtenissen zou moeten verdragen en stelde voor dat we niet langer zouden stoppen op de aangekondigde plaatsen waar we zo kwetsbaar zijn voor aanvallen van de homolobby. Maar ze antwoordde dat als we onze plannen nu zouden veranderen, we zouden toegeven aan de druk van de homolobby en dat zou neerkomen op een capitulatie aan onze kant en een overwinning aan de hunne. Dat is al zoveel anderen overkomen die bang zijn voor hun aanvallen, niet altijd in de vorm van fysieke aanvallen of intimidatie, zoals bij ons, maar vaak door middel van scheldpartijen (neo-fascist, homofoob etc.) of door pogingen tot vernietiging van iemands business of carrière. Mijn vrouw vond dus dat we bij ons oorspronkelijke plan moesten blijven. Ze is behoorlijk strijdvaardig! Soms krijgen we het gevoel dat we de enigen zijn die het in Zweden opnemen voor de belangen van kinderen van vandaag en morgen in onze poging te voorkomen dat ze ten prooi vallen aan de homoseksuele levensstijl. Deze arme kinderen hebben geen enkele andere stem. De homolobby heeft daarentegen een uiterst luid stemgeluid in de media en in de politiek. We realiseren ons dat pogingen door mensen zoals wij, die voor het belang van het kind opkomen, door hen gezien worden als mensen die een poging doen hun wervingsacties tegen te werken en te doen verminderen. Elk jaar vallen ongeveer 2000 jongens – die verward zijn over hun seksuele geaardheid, en dat niet door eigen schuld - in Zweden ten prooi aan deze levensstijl.

Donderdag 31 augustus 2006  -  teleurstelling (soort van)
Vanavond hebben we Eskisltuna bezocht dat centraal in Zweden ligt. Toen we de avondmaaltijd gebruikten kwam er een jonge man naar ons toe die om onze pamfletten vroeg. We vroegen of hij ons wilde volgen naar de parkeerplaats die daarnaast was, wat hij deed. Toen ik uit onze auto kwam en hem de hand wilde schudden, weigerde hij dat. In plaats daarvan overlaadde hij mij met verwensingen en maakte het overduidelijk dat hij absoluut niet geinteresseerd was in onze folders. Op hetzelfde moment verschenen er wat andere jonge mensen op het tapijt, die uit het niets leken te komen, en die op ons toe begonnen te lopen. Omdat ik geen herhaling wilde krijgen van het incident in Umeå, namen we vriendelijk afscheid en gingen er vandoor. Maar toen we bij ons hotel in Strängnäs aankwamen die avond hadden we een e-mail gekregen van een man die uit Hallstahammar naar Eskilstuna gekomen was voor onze literatuur en we waren jammer genoeg vertrokken voordat hij de kans had gehad ons te ontmoeten. Dit vinden we heel erg en hebben nu besloten dat we door gaan zetten om de mensen te kunnen bereiken die we willen bereiken (de ouders). De persoon die ons de e-mail schreef die avond vroeg hoe lang onze website zou blijven bestaan, omdat er nu vertalingen in andere talen begonnen waren. Ik antwoordde: Voor eeuwig! Hij zei dat de vijandige mensen in Eskilstuna van de SSU bleken te zijn, en dat ze hadden geprobeerd hem hun folder te overhandigen. Hij zei: ,,Ze hebben u waarschijnlijk niet met vriendelijke bewoordingen aangesproken!”, en ook dat hij onze reactie begreep.

Dinsdag 29 augustus 2006  -  aanvallen door de homolobby Al is onze boodschap gericht aan Zweedse ouders (onze doelgroep), toch blijkt de homolobby (voornamelijk vertegenwoordigd door RFSL zijn troepen gemobiliseerd te hebben om onze activiteiten te dwarsbomen. We denken dat dat komt omdat we het persverse materiaal op hun website aan de kaak hebben gesteld en hun propaganda over de manier waarop je illegale drugs moet gebruiken.

Gisteren (28 augustus) deden we Umeå aan , een stad in noord Zweden. Ik had eerder die dag mijn vrouw van het vliegveld aldaar opgehaald. Ze voegde zich weer bij me, na een week in Californie te zijn geweest, om op onze kleinkinderen te passen. Toen we vanaf het vliegveld naar ons hotel reden, zei ik tegen haar dat ik een paar rustige dagen verwachtte waarin we zouden rijden. Ik had geen flauw vermoeden van de dingen die ons die avond te wachten stonden. Toen we de parkeerplaats van Mac Donalds, onze aangekondigde stopplaats, opreden, in de buitenwijken van Umeå, zagen we een ongewoon grote menigte mensen bij elkaar staan. Door de ervaringen wijs geworden, voelden we aan dat het niet alleen ouders waren, maar dat sommigen daar waren om het uitdelen van materiaal aan geinteresseerde ouders te komen verstoren. Maar we hadden niet kunnen bevroeden hoe hatelijk en vijandig deze mensen zich zouden gedragen. Na de avondmaaltijd stelden we ons beschikbaar en vroegen, wie er van de ongeveer 30 mensen die daar bij elkaar stonden, ouders waren. Er bleken vier ouderparen te zijn die op ons materiaal waren afgekomen, en we waren blij het aan hen te kunnen geven. Toen we de rest van de menigte achter ons wilden laten bij het weggaan, beletten homo’s en actievoerders mij de toegang tot de auto. Ik moest vechten om in te kunnen stappen. Hun opgezette plan was om, terwijl wij vochten om in te kunnen stappen, door anderen de achterkant van de vrachtwagen open te laten maken, en alle dozen met gedrukt materiaal en DVD’s naar buiten te slepen, op de grond te gooien en er in woede op te stampen. We konden alleen maar machteloos toezien toen dat gebeurde. Ze waren met 20-30 man tegen mij en mijn vrouw. Nadat ze deze puinhoop gecreëerd hadden liepen ze weg. Ik had ze mijn mobiele telefoon laten zien, en zelfs al had ik de politie niet gebeld, dachten zij dat ik dat wel gedaan had. Nadat we de puinhoop hadden opgeruimd en gered wat er te redden viel, met de vriendelijke hulp van de even verbaasde ouders die gekomen waren voor ons materiaal, verlieten we die plaats weer. De demonstranten blokkeerden echter de uitgang door het vormen van een menselijke ketting. Toen we hen tegemoet reden vielen ze de auto aan met stenen en beschadigden ze de lak van de auto.

Er was een radio-verslaggever aanwezig toen dit alles gebeurde. Vanaf het moment dat ze ons in eerste instantie benaderde wisten we dat ze zeer waarschijnlijk aan hun kant stond. We bleven bij ons plan (om geen interviews toe te staan met de grotendeels vijandiggezinde en onbetrouwbare Zweedse media), en stonden geen interview toe wat haar duidelijk teleurstelde. Na de vernielingen vroeg ze mijn vrouw echter wat die van het gebeurde dacht. Mijn vrouw antwoordde haar kort: ,,Er hadden ergere dingen kunnen gebeuren.”

Je kunt onder Fabel no. 2 hoofdstuk 7, meer lezen over aanvallen door de homolobby in Zweden op mensen met wie ze het niet eens zijn. De echte tragedie van dit alles is niet wat er met ons of de auto gebeurd is. De tragedie is het gedrag dat zo lijkt op dat in Sodom en dat in heel Zweden te vinden is.

We hadden een paar advertenties in de locale krant van de stad laten plaatsen (Västerbottens-kuriren) voor vier dagen (woensdag t/m zaterdag) in de week die vooraf ging aan onze komst. Op donderdag kreeg ik een telefoontje van de krant met de mededeling dat ze de advertentie de laatste twee dagen zouden weglaten. Ik vroeg of ze hiervoor onder druk waren gezet. Het antwoord was bevestigend. Gisteravond voor McDonalds begreep ik waarom ze de advertenties niet durfden of hadden willen continueren. Je kunt gemakkelijk begrijpen waarom de homolobby zijn hand er niet voor omdraait om grote schade te berokkenen aan een kleine locale krant. De vrijheid van menings-uiting in Zweden heeft ondertussen weer een flinke deuk opgelopen.

Iemand suggereerde dat we het incident bij de politie hadden moeten aangeven. Het is echter moeilijk om iemand aan te geven waar je bewogen mee bent. De mensen van de homolobby zijn niet onze vijanden, juist helemaal niet. We zijn om hen net zo bezorgd als om andere mensen. Tegelijkertijd is het net zo belangrijk dat we ouders op de hoogte brengen over alles wat ze doen kunnen om de toekomstige seksuele geaardheid van hun kinderen en kleinkinderen te beinvloeden.

Zaterdag 26 augustus 2006 – interviews geweigerd
Lieve vrienden,
Het is laat, zaterdagavond (Zweedse tijd).
Ik heb mijn vrouw aan de telefoon gehad en ze stelde voor dat ik jullie een groet stuur uit Zweden. Ik vond dat een goed idee omdat ik nu – geografische gezien – op het hoogtepunt ben van onze reis door Zweden. Ik ben nu in Haparanda (Haaparanta in het Fins). Noordelijker dan hier kun je niet komen.

In dit noordelijke gedeelte van Zweden wonen de meeste mensen en hier, langs de oostelijke kustlijn die grenst aan de Baltische Zee, is ook economisch gezien het meest gaande. Haparanda is in die zin de noordelijkste stad, die ook aan Finland grenst, hoewel de grens nog een stukje naar het noorden toe doorloopt. Zo hoog in het noorden gaat de zon eind juni en begin juli niet onder, maar in deze tijd van het jaar wordt het ’s avonds wel donker, maar niet heel erg. Nog een paar maanden verder wordt het wel heel donker hier en de dagen heel kort.

Toen ik klein was leefde er een beroemde man die ”Stålfarfar” heette (= Grootvader uit staal). Hij was beroemd geworden omdat hij op de fiets van Haparanda helemaal in het noorden naar Ystad was gefietst, helemaal in het zuiden. Ik ga daarentegen in Haparanda fietsen (vandaag bijvoorbeeld) en over drie weken fiets ik in Ystad. Maar voor mijn gefiets is minder karakter en uithoudingsvermogen nodig. Ik neem een fiets mee in onze vrachtwagen (die hier ”minibus” wordt genoemd) en waarvoor we de middelste bank verwijderd hebben. Mijn fietsprestaties van vandaag zouden mijn fysiotherapeut blij moeten maken, Ik heb namelijk mezelf ’voorbijgefietst’ en heb aardig wat pijn in mijn knie. Ik ben met de auto helemaal naar de Finse grens gereden, maar heb de laatste afrit voor de grens gemist. Ik moest nu wel doorrijden. Toen ik bij het grenshuisje kwam zocht ik naar beambten om ze te vertellen dat ik per ongeluk te ver was doorgereden en dat ik terug wilde. Maar er was niemand te vinden zo laat zaterdagavond. Er was geen vrachtverkeer en het leek of iedereen naar huis was gegaan. Ik kon niet teruggaan en moest doorrijden tot in Finland. Ik bedact dat ik moeilijkheden zou kunnen krijgen omdat ik mijn paspoort in het motel had laten liggen. Er ging trouwens ook niemand de andere kant uit. Wat een verschil met sommige andere landen die we bezocht hadden. De grens tussen Israël en Egypte bijvoorbeeld, of tussen Israël en Jordanië en Griekenland en Turkije 10 jaar geleden.

Nu over het doel van onze reis. Het gaat goed. Gisternacht heb ik in Piteå doorgebracht. Toen ik door het stadje heen reed kwam ik langs een groot bord waarop stond ”RFSL Nord” , het Noordelijke Centrum van RFSL, de homolobby in Zweden die rijk gesubsidieerd wordt door de regering. Terwijl ik incheckte aan de balie van het ”City Hotel” (Stadshotellet) in Piteå gisteravond, waren daar heel wat mannen, twintigers en dertigers, maar nauwelijks enige vrouw van die leeftijd. Ik zag ook drie jongens van rond de vijftien jaar oud. Er waren geen ouders te zien. Na het hotel deze morgen verlaten te hebben reed naar het pompstation in Piteå dat we op de website hadden aangekondigd als plaats waar ik onze DVD’s en ons gratis materiaal zou uitdelen en waar ik beschikbaar zou zijn voor vragenstellende ouders. Ouders (en grootouders) zijn onze doelgroep, geen homoseksuele mannen en vrouwen. Zo doen we het doorgaans: We gaan naar een aangekondigd pompstation of eetgelegenheid om onze tank, respectievelijk onze maag te vullen. Op die plaats delen we geen literatuur uit omdat dat een keer de ergernis heeft opgewekt van een eigenaar. Omdat dat het laatste is wat we willen, verlaten we dat station of restaurant (onze auto is duidelijk herkenbaar door de grote letters www.AMOSO.org aan alle kanten) en rijden naar de dichtsbijzijnde openbare ruimte, waar we dan mensen ontmoeten die ons misschien gevolgd zijn, en delen onze pamfletten etc. uit.

Wat ons vandaag in Piteå is overkomen was erg voorspelbaar omdat het RFSL centrum hier is. Er stond me een menigte ontstemde mensen op te wachten. Ze werden echter op afstand gehouden door de eigenaar zodat ik kon tanken. Toen reed ik naar de openbare ruimte net om de hoek. Eerst kwam een moedige vrouw naar me toe die blij was met het materiaal waarover ze gelezen had op de website. Ze wilde extra pamfletten voor haar vrienden. Toen dook er een journalist op met zijn fotograaf. Hij wilde een interview afnemen. In Skellefteå had ik de avond daarvoor voor het eerst een interview toegestaan. Ee jonge man en een jonge vrouw die er erg aardig uitzagen en die ook (voor het eerst) beleefd waren. Daarom stond ik het toe, al had ik mezelf en mijn vrouw beloofd dat ik geen interviews zou geven tijdens onze reis. Achteraf had ik spijt dat ik me niet aan die afspraak had gehouden. De vrouw vertelde me onmiddellijk dat ze lesbisch was en vroeg of ik kon uitleggen hoe zij – als jongste dochter uit de familie – lesbisch was geworden? Ze was behoorlijk aan het argumenteren, en geen van tweeen scheen veel te weten over de inhoud van mijn website, of wilde ernaar luisteren. Dit was nu precies wat ik niet wilde. Dit is niet de bedoeling van onze website en onze rondreis. Onze doelgroep zijn ouders en geen mensen die homoseksueel zijn. Ik wist gewoon hoe het verhaal zou worden dat ze gingen schrijven.

Daarom wees ik vandaag heel beleefd het interview van de hand. Ik vertelde hem dat we in Amerika een gezegde hebben: ”Fool you once – shame on them. Fool you twice – shame on you” (een ezel stoot zich etc.). Ik was dus niet beschikbaar tot zijn grote teleurstelling zag ik. Dit weerhield de paparazzi-fotograaf er niet van minstens 40 foto’s te maken van ons korte gesprek. Van nu af aan ben ik weer terug bij onze oorspronkelijke tactiek. Ik heb een heleboel vragen voor interviews van de pers en de locale radio via de ’contact’ pagina op onze website. Ik zal antwoorden en beleefd weigeren als ik daar de tijd voor krijg. De hoofdoorzaak (denk ik) waarom de homogemeenschap zo upset is, heeft te maken met met de manier waarop we met Fabel no. 1 (dat beide levensstijlen even verkieslijk zijn) omgaan. Om de grote verschillen tussen de twee levensstijlen zo breed uit te meten en zo de ouders te motiveren een homoseksuele geaardheid aan het begin van de puberteit proberen te voorkomen, gebruiken we sommig materiaal van de eigen website van RFSL die een ’weelde’ aan erg perverse inhoud laat zien. Om een idee te krijgen waarover ik het heb – zelfs als u geen Zweeds spreekt – moet u naar www.amoso.org gaan en naar beneden scrollen (ongeveer 7 pagina’s en dan onder Fabel 1 hoofdstuk 2) naar de links getiteld ref.4 . Als u op die referentie klikt komt u terecht op een pagina waar RFSL (een organisatie die gesponsord wordt door de regering!!) de bezoekers uitlegt hoe je illegale drugs gebruikt. Een paar regels verder naar beneden klikt u op ref.5 waar de vunzige informatie te vinden is, waar hun website vol mee staat. Dit brengt RFSL natuurlijk in verlegenheid. Aan de ene kant willen ze ons aanvallen omdat we deze ongemakkelijke inhoud aan het licht brengen. Maar aan de andere kant willen ze elke publiciteit hierover vermijden.

Eergisteren had ik een interessant gesprek met een lid van redactie van het grootste nieuwsblad (Västerbottens-Kuriren) in Umeå, de grootste stad in het noorden van Zweden. Die ochtend had ik een telefoontje gekregen van een van hun verslaggevers die me vertelde dat de hoofdredacteur had besloten, na onze advertentie twee dagen geplaatst te hebben, die de andere twee dagen niet meer te plaatsen. Ik vroeg of ze onder druk waren gezet door groepen van buitenaf, en hij bevestigde dat. Later die dag belde deze heer mij op mijn mobiele telefoon in de auto en hebben we ongeveer eenhalf uur met elkaar gesproken. Daarna belde hij nog een tweede keer en wilde nog meer weten over het onderwerp. Niet zozeer over mij maar over het onderwerp. Daar houd ik van. Hij bleek de tweede in autoriteit te zijn en had de baas niet kunnen bereiken met zijn vraag waarom mijn advertentie was gecanceld. Hij klonk verbaasd dat het was gecanceld. Hij zei me te willen spreken en ik bood aan naar de krant te komen om over het onderwerp te spreken met de redactie als ze dat op prijs zouden stellen. Maar geen interview met een journalist .. We zullen zien wat er van komt .. Hij was ook geinteresseerd in mijn motivatie. Ik vertelde hem over mijn bezorgdheid en die van mijn vrouw over de toekomstige generaties van Zweden. Elk jaar weer opnieuw omarmen tussen de 1000 en 2000 jongens in Zweden de homoseksuele levensstijl en elk jaar gepaard gaand met een hoop daarmee samenhangend verdriet. Als we ook maar iets hebben kunnen bijdragen tot de bewustmaking van deze vreselijke tragedie, dan is ons leven niet tevergeefs geweest. We voelen ons een kleine spaak in een heel groot wiel. Als je deel bent van een geheel dat groter is dan jijzelf en dat je medemens kan zegenen, is echt erg inspirerend.

Op welk gebied van het leven ook, waar we te maken krijgen met de Waarheid , moeten we beseffen dat die nooit voor eeuwig onderdrukt kan blijven. Tenslotte achterhaalt de Waarheid alle leugen. Soms gebeurt dat heel snel en plotseling zoals in het sprookje ”De nieuwe kleren van de keizer” van de Deense H.C. Andersen. Als het kleine meisje dan uitroept: ,,De keizer heeft geen kleren aan”, ziet plotseling iedereen hoe waar dat is. Maar het zal nog een hele tijd duren, waarschijnlijk bijna een generatie, voor de grote leugen over de oorsprong van homoseksualiteit, alsof het erfelijk zou zijn, onder het gewicht van wetenschappelijk bewijs zal bezwijken. De houding en mening van een hele natie verandert maar langzaam.

Het grote geheel ziet er als volgt uit: In de zestiger jaren (en daarvoor) spraken de mensen niet veel over homoseksualiteit (wat is er toch veel veranderd!!). Psychiaters en psychologen van toen echter wisten heel goed dat de hoofdoorzaak te vinden was in een gebrek aan gezonde binding met de vader. Bieber (die ik in Fabel 2 noem) was niet de eerste die dit wist. Maar toen, te beginnen met de seksuele revolutie van de zeventiger jaren en het overnemen van de macht door de homoactivisten in de APA’s in Amerika, kwam die geweldige drang naar het vinden van een homo-gen op gang. Als bewezen kon worden dat het erfelijk was, zouden homoseksuelen universele acceptatie kunnen vinden. Maar drie keer raden .. Het homo-gen is nooit gevonden .. en niet alleen dat. Het is zo ironisch dat het onderzoek van de afgelopen 40 jaar heeft laten zien dat we nooit in staat zullen zijn een homogen te vinden. De uitkomst van het onderzoek wijst uit dat het niet erfelijk kan zijn. De sleutel tot het begrijpen van dit feit werd gevonden in het onderzoek van identieke tweelingen. Dat is de sleutel!! De waarheidsgetrouwe onderzoeken van Bailey-Dunne-Martin en van Bearman-Bruckner laten PC waarden zien van slechts respectievelijk 11 % en 7 %. Laten we 9 % als gemiddelde nemen. Wat dat betekent is dat voor elke identieke tweeling (monozygotische tweeling) er een percentage van 9% waarschijnlijkheid is (gebaseerd op gevonden statistieken) dat de tweeling ook homoseksueel is. Als er al ooit een homogen zou zijn geweest, zou dat aantal theoretisch 100 % zijn geweest en in werkelijkheid een beetje minder omdat er natuurlijk een marge voor vergissingen moet worden genomen bij zulke metingen. De 9 is natuurlijk hoger dan de 2-4% van alle mannen die homoseksueel worden. Maar omdat tweelingen dezelfde opvoeding en dezelfde vader hebben mag je verwachten dat het hoger is dan 2-4%. Bedenk dat de 9% natuurlijk niet betekent dat een man met een monozygotische tweelingbroer 9 % kans heeft homoseksueel te worden. Dat aantal is natuurlijk nog 2-4 % net als bij de bevolking in zijn geheel.

Nu bent u misschien wel net zo moe als ik.

Welterusten.