Është për të ardhmen e fëmijëve tuaj |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
ÇMASKIMI
I MITEVE PËR Nëse nuk jeni suedez ose nuk jetoni në Suedi, klikoni këtu për më shumë informacion sfondi mbi këtë faqe. Shpresa ime është që informacioni në vazhdim t’iu flasë hapurazi pa lënduar asnjërin. Është shqetësimi për fëmijët dhe nipërit që më shtyn të tregoj të vërtetën siç e kam njohur. Paralajmërim
! Mbani mend që jetesa e degjeneruar – kaq me krenari dhe paturpësi e promovuar nga RFSL-ja, jo vetëm në faqen e tyre të internetit por edhe në materialet e shtypura – është diçka që është pjesë e planit tonë shkollor. Fëlliqësia dhe ndyrësia janë me bollëk siç do të shihni. Për shumicën e njerëzve, materiali i RFSL-së është pa dyshim i neveritshëm dhe i padurueshëm. Por për fëmijët e pambrojtur në mesin tonë, shumica e të cilëve ndeshen me probleme të identitetit gjinor, kur kthehen në shtëpi nga shkolla dhe shkojnë në faqen e RFSL-së, materiali për ta është vetëm i natyrës pornografike. Por nëse doni të mos i lexoni në përgjithësi referencat e RFSL-së do të ketë paralajmërime të dukshme. Lajme të
Reja: Hyrje Shënim: Jo për Fëmijë 1. Cili orientim seksual është më i përshtatshëm për fëmijën apo nipin tuaj? Pa informacion të përshtatshëm për jetesën homoseksuale, dhe veprimtaritë e lidhura me të, ju nuk do të mund të vendosni deri në çfarë thellësie do të ndihmoni zhvillimin e një nga dy orientimeve (homo apo hetero). 2. Si mundeni ju, gjatë viteve të zhvillimit të fëmijëve tuaj, të vendosni themelet e zhvillimit seksual që do të zhvillohet kur të nisë puberteti? 3. A lindet fëmija homoseksual apo heteroseksual? A është kjo në gjene? Hyrja dhe tre pjesët (mitet) janë ndarë në nënpjesët e mëposhtme (duke klikuar në secilën pjesë ose nënpjesë do të shkoni në atë temë): Hyrja Miti Numër
2: Nuk mund të keni ndikim në drejtimin seksual që do të zgjedhë fëmija
juaj kur do të hyjë në pubertet. Miti Numër
3: Drejtimi seksual është diçka e trashëguar. Është e përcaktuar nga
gjenet. Hyrja Referenca: Tipi 1. Në mënyrë që të mbaja prezantimin kryesor brenda kufijve, kam vendosur materialet e sfondit në linke që do ti gjeni në menynë anësore të majtë. Kurdo që të shihni një numër të nënvizuar (si Nr 1) do të gjeni më shumë informacion mbi këtë çështje ose duke klikuar linkun, ose duke shkuar në menynë e majtë dhe duke klikuar në të njëjtin numër aty. Tipi 2. Kam përdorur materiale nga libra të ndryshëm si burime për prezantimin. Referencat për te këto libra janë në këtë formë "REF." (me shkronja të mëdha), e ndjekur nga një numër dhe pastaj numri i faqes në libër nga ku mund të merrni informacionin. Shumica e këtyre librave mund të kenë referenca të vetat. Tipi 3. Disa nga materialet fillestare që i konsideroj si veçanërisht të rëndësishme i referohem me emërtimin "ref." (shkronja të vogla) e ndjekur nga një numër. Gjithashtu e përdor këtë lloj reference për faqe të ndryshme në internet. Disa nga këto referenca, sidomos nga faqet e RFSL-së, kanë zakon që të zhduken sado herë që kanë probleme me materialet e tyre të papërshtatshme. Kështu që nuk mund të di nëse ndonjë link është akoma aty (dmth. funksionon) dhe prandaj e kam “ngrirë” faqen për ju. Por materiali që kam përfshirë është hedhur në internet në mars të 2007. Të gjitha referencat e këtij lloji (tipi 3) kanë një link të drejtpërdrejtë nëse klikoni në numrin e referencës. Lista e të tre tipave të referencave (“Nr”, “REF” dje “ref”) mund të gjenden nëse klikoni në linkun e fundit në menynë anësore të majtë. Literatura
Falas E gjithë literatura është në anglisht. Çfarëdo materiali që nuk është falas mund të blihet (për shembull) tek www.amazon.com. Kontakt Ron Linden Suedi Udhëtimin
në Suedi Shënim i ri: Udhëtimi u përfundua në 2005-ën dhe nuk do të vazhdojë për shkak të kërcënimeve nga mafia homoseksuale në vendin tonë. Për informacion të mëtejshëm për udhëtimin shihni linkun në menynë e sipërme e titulluar “homolobi apo homomafia?” Le të fillojmë me Mitin numër 1. Miti Numër 1: Jetesa heteroseksuale dhe homoseksuale janë njësoj të dëshirueshme Pse është e nevojshme që
të shikojmë veprat kryesore homoseksuale? Ata vazhdojnë (faqja 155): Dhe Kërk dhe Madsen shpjegojnë
si më poshtë (faqja 155-156): Dhe përsa i përket vërtetësisë
së reklamave, Kërk dhe Madsen me arrogancë shpallin (faqja 154): Pra, këtu në Suedi gamilja ka hyrë në tendë plotësisht. Këtu gënjeshtrat gjerë e gjatë janë gëlltitur nga ne suedezët mendjelehtë. Këtu RFSL-ja tashmë i ka “zvarritur veçantitë e saj një nga një”. Vetëm duke i përshkruar ata mundeni ju (si prindër) të motivoheni që të shpëtoni fëmijën tuaj nga kjo lloj jetese. Vetëm kur të kuptoni që “reklamat janë gënjeshtra” do të kërkoni dhe gjeni mjetet e nevojshme për të parandaluar një zhvillim homoseksual të fëmijës suaj. Kështu, le të krahasojmë dy jetesat. Por si fillim të vendosim që – pavarësisht nga të gjitha reklamat e rreme të RFSL-së dhe mbështetësve të tyre – homoseksualët dhe heteroseksualët kanë të njëjtën vlerë si njerëz. Të gjithë njerëzit kanë të njëjtën vlerë. Të gjithë duhet të jemi dakord me këtë. Megjithatë nëse flasim për atë që është drejtimi i dëshiruar seksual për të dy individët dhe për shoqërinë, mendimet ndryshojnë. Ka nga ata që mendojnë që jetesa homoseksuale, me mungesën e gjërave të ndaluara dhe lirinë për të shijuar çdo lloj seksi, është një jetesë më e dëshiruar. Por ka nga ata që besojnë se jetesa heteroseksuale është më e preferuar, si nga këndvështrimi vetjak, ashtu edhe nga këndvështrimi i shoqërisë. Prandaj, le të krahasojmë këto dy jetesa, që ju si prind të vendosni vetë për atë që besoni është përfundimi i dëshiruar në pasardhësit tuaj dhe të merrni masat e duhura si rrjedhim. Meqenëse po flasim për atë që ju si prind mendoni që është e dëshirueshme atëherë do të prekim vetëm atë që është më e mira për ju dhe pasardhësit tuaj, dhe jo për efektin në shoqëri në përgjithësi (psh. Shpenzimet mjekësore për sëmundjet seksualisht të transmetueshme, shpenzimet e shoqërisë për abuzuesit me drogën, si kërkimet mjekësore janë goditur nga mungesa e mjeteve për shkak të përqendrimit të madh tek SIDA, etj.). Një krahasim i dy jetesave zbulon sa më poshtë:
Rrënja e problemit me jetesën homoseksuale të meshkujve – përveç anës morale dhe besnikërisë – janë format e ndryshme të seksit anal. Kjo është qendrore në jetesën e tyre siç tregohet në përqendrimin tek “Udhëzuesi Anal” (ref. 13) tek faqja zyrtare e RFSL-së. Rreth dy të tretat e të gjithë meshkujve homoseksualë përfshihen në forma të ndryshme të marrëdhënieve dhe aktiviteteve anale. Nga kjo veprimtari rrjedhin shumë sëmundje shëndetësore dhe probleme të lidhura. Epidemia e ardhshme është shumë pranë pragut të derës. Të shikojmë më afër secilën nga 9 fushat e krahasimit. 1. Mesatarja
e jetëgjatësisë. 2. Përdorimi
i drogës. Përgjigjja gjendet në një nga faqet e tjera të RFSL-së. Duhet ta pranoj që hezitova që ta përfshija këtë material. Është me të vërtetë i neveritshëm për shumicën e njerëzve. Por, në fund të fundit, është nga faqja e vetë RFSL-së dhe e shpjegon më së miri pse drogat janë kaq të zakonshme. Këtu në faqen e RFSL-së (ref.5) shkruajnë: “Lëpirja e bythës – “anilingusi”” Me fjalë të tjera: “për fillestarin është e neveritshme, por për ata me përvojë është parajsa në tokë”. Dhe vetë ky fakt – që është e neveritshme për fillestarin – shpjegon pse droga përdoret me leverdi për të lehtësuar këtë veprimtari. E njëjta gjë vlen për shumë nga veprimtaritë e tjera në të cilat përfshihen homoseksualët (për shembull i ashtuquajtur “grushtimi” etj.). Dihet mirë që meshkujt më të moshuar dëshirojnë shumë që ti fusin djemtë e rinj në “të fshehtat” e veprimtarive të ndryshme seksuale. Ashtu sikur kryeprokurori i Gjykatës sonë të Lartë Lif Thorson kërkoi dhe pagoi për shërbime homoseksuale nga një djalë 20 vjeçar në Stokholm (Nr 1). Do ta shohim më në thellësi këtë fenomen më vonë. Siç do të lexoni faqja e internetit e RFSL-së do të shikoni që ka një rritje të veprimtarive homoseksuale. Sjellja e ulët dhe e degjeneruar e djeshme nuk është e mjaftueshme për sot. 3. Shpeshtësia
e vetëvrasjes. 1). Kur një djalë “pre-homoseksual” futet në pubertet ai shpesh ka përjetuar shumë hedhje poshtë nga moshatarët e tij meshkuj. Gjatë viteve të tij të rritjes ai shumë shpesh është ndjerë si që nuk është si djemtë e tjerë. Kjo i ka shkaktuar tashmë trauma emocionale. Ai ka nevojë të menjëhershme nga një mashkull (ose meshkuj) tjetër për të rikonfirmuar gjininë e tij mashkullore. Në vend të kësaj, ajo që ai merr është propaganda e RFSL-së që e zvarrit atë më thellë në jetesën homoseksuale. 2). Nëse ai më vonë “del” si homoseksual ai përjeton tallje të mëtejshme dhe hidhet poshtë edhe nga më shumë njerëz. Ai mund të hidhet poshtë edhe nga anëtarë të familjes së tij. Edhe shumë anëtarë të kishave për fat të keq nuk dinë se si ti ndihmojnë siç duhet. Por edhe me pranimin më të madh, shumë meshkuj homoseksualë kurrë nuk do të kënaqen sepse ndjejnë brenda tyre që diçka nuk është normale dhe jonatyrale. 3). Kur hyn edhe më thellë në jetesën homoseksuale dhe kupton që kurrë nuk mund ta kënaqë plotësisht. Meqenëse është kundër natyrës kurrë nuk do të ketë kënaqje emocionale. Dhe ajo që dje të kënaqte nuk do të kënaqë sot dhe në këtë mënyrë do të përfshihet në veprime më të degjeneruara dhe do të ndjehet edhe më i pakënaqur. Ka një të pavërtetë që reklamohet nga agjenda pederaste që toleranca dhe pranimi i plotë dhe pa rezerva do të çojë në uljen e vetëvrasjeve. Ndoshta numri (ose shpeshtësia) vetë mund të ulet disi. Por të çojë në zhvillimin e shumë djemve të tjerë në homoseksualë. Prindërit do të mendojnë që është krejt normale dhe natyrale dhe jo diçka që mund të parandalojnë. Megjithëse mund të ulet shpeshtësia disi, fakti që shumë të tjerë do të tërhiqen nga jetesa homoseksuale do të bëjë numrin e vetëvrasjeve të rritet. Në këtë kontekst dua të diskutoj pak më shumë për qëndrimin e duhur ndaj homoseksualëve që kanë heteroseksualët që i duan dhe kujdesen për ta. Nga të gjitha postat elektronike të marra nga bashkëkombësit e mi, nga faqja e kontaktit, një zotëri, (si duket i krishterë) shkruhet: “A nuk është problem (nga këndvështrimi i krishterë) që ata që kanë vuajtur nga një rritje e keqe (psh. Mungesa e babait) do të vuajnë gjithashtu ata që do vuajnë më shumë rreziqet e zhvillimit të homoseksualitetit. Pyetja se si të tregojmë dashurinë e krishterë dhe të kujdesemi për homoseksualët është shumë e vështirë”. Është e dukshme çfarë do të thotë shkruajtësi. Kur një adoleshent tregon tendenca pre-homoseksuale, dhe ne e dimë (ose kemi arsye të besojmë) që është e rrënjosur në një rritje të papërshtatshme, a nuk duhet ta përqafojmë jetesën dhe ta bëjmë më të lehtë për atë të pranojë jetesën homoseksuale. Ka dy çështje që përfshihen në kontributin e shkruesit: a) Qëndrimi ynë dhe b) ndershmëria e kësaj. a) Qëndrim ynë Ky mendim është i komunikuar mirë në tregimin prekës për “Rendin” në librin e Çak Kolsonit “Jeta e Mirë”. Me lejen e Prizon Fellouship, ky kapitull (i quajtur “Moraliteti dhe Rregulli Natyror”), është përkthyer në suedisht dhe e kemi vënë në dispozicion për ju. Shihni menynë anësore nën “Literaturë falas” për informacion se si ta porosisni. Nëse kuptoni anglisht ju rekomandoj ta bleni librin (“Jeta e Mirë” nga Çak Kolson, themeluesi dhe drejtori i të suksesshmes Prizon Fellouship (Lidhja e Burgjeve)). Pra, e gjitha përmblidhet këtu: A besoni apo jo që homoseksualiteti është diçka që mund të parandalohet fillimisht dhe “riparohet” nëse është i zhvilluar tashmë? Për këtë qëllim kam shkruar rreth Mitit 2 dhe Mitit 3 më poshtë në mënyrë që t’ju ndihmoj pse në të vërtetë mund të parandalohet. Dhe gjithashtu pse është e rëndësishme për lobin homoseksual që informacion i tillë t’ju mos tregohet. b) Ndershmëria e të gjithë
kësaj 4. Shpeshtësia
e pedofilisë. Kur një djalë ngacmohet seksualisht, veprimi në vetvete është në natyrë një veprim homoseksual qoftë nëse kryesi identifikohet si mashkull homoseksual apo jo. Vetëm mendoni për të gjithë ata priftë katolikë që kanë ngacmuar djem. Qartësisht që ishte dikush me tendenca homoseksuale edhe megjithëse prifti nuk do ta pranonte kurrë që është homoseksual. Në të njëjtën mënyrë, ngacmimi i gati çdo vajze është krim i pedofilisë heteroseksuale. Prandaj, ndjek që duhet të shohim raportin e ngacmuesve të djemve me atë të ngacmuesve të vajzave për të na dhënë një kuptim të thellë. Në çdo rast, ngacmimi djemve nga meshkujt nuk denoncohet aq shpesh sesa ngacmimi i vajzave nga meshkujt. Duhet të mbajmë mend se megjithatë ka disa ngacmues biseksualë që kërkojnë si djem ashtu edhe vajza. Statistika na tregon që ngacmuesit e djemve nuk janë më të pakta se ngacmimet e vajzave, megjithëse ka rreth 25 deri në 50 herë më shumë meshkuj heteroseksualë sesa homoseksualë në popullatën e përgjithshme. Edhe një media liberale korrekte politikisht siç është Los Anxheles Tajms e pranoi diçka të tillë. Në 25-26 gusht 1985 ata raportuan një anketë të bazuar në 2628 të rritur në të gjithë Amerikën. Plotësisht 27% e grave dhe 16% e burrave pranuan që ishin ngacmuar seksualisht kur ishin fëmijë. Me fjalë të tjera, vetëm afërsisht 1.7 herë (=27/16) më shumë vajza janë ngacmuar sesa djem. Meqenëse 25/1.7=14.7 dhe 50/1.7=29.4 del që meshkujt homoseksualë kanë midis 14.7 dhe 29.4 herë mundësi më shumë të bëhen pedofilë sesa meshkujt heteroseksualë. Një analizë e tillë e papërpunuar siç është kjo, siç thuhet më sipër, është e bazuar në supozimin që të gjithë ngacmuesit janë meshkuj. Megjithatë, në studimin e Los Anxheles Tajms 7% e vajzave të ngacmuara nga femra dhe gjithashtu 7% e djemve ishte e ngacmuar nga femra. Kështu, ngacmuesit meshkuj ishin 93% në vend të 100% të numrit të menduar më parë nga i gjithë numri i ngacmuesve. Nga ky “rregullim” ata kuptuan që 4 nga 10 ngacmime në studim ishin kryer nga homoseksualët. Kështu me 40% i ndarë me 2-4% popullatë homoseksuale, bëhet midis 10 (=40/4) deri 20 (=40/2) herë më e mundur që secili homoseksual është pedofil në krahasim me çdo mashkull heteroseksual. Kjo ngjason me numrat “e parregulluar” më sipër (14.7 deri 29.4 herë më shumë mundësi). Duke (Miti 1-1) klikuar këtu do të mund të hyni tek ky dhe shumë studime të tjera mbi këtë temë. Duhet të mbajmë mend një gjë. Shumica e statistikave në studime të mëparshme bazohen në të dhëna para se të kishte një shpërthim të homoseksualitetit për shkak të popullarizimit të kësaj jetese nga media. Sot, përqindja e homoseksualëve mund ti ketë kaluar nivelet historike të 2%-4% të popullatës. Prandaj, nëse – si shembull – përqindjet sot janë midis 4% dhe 8% homoseksualë dhe kjo i aplikohet të njëjtës bazë të dhënash, rezultatet shkurtohen me një faktor nga 2 nga 10-20 herë deri në 5-10 herë mundësi më të lartë pedofilie tek meshkujt homoseksualë. Por një llogaritje e tillë sigurisht që është artificiale. Kjo sepse, kur përqindja e homoseksualëve në popullatën e gjerë rritet, në të njëjtën mënyrë rritet edhe numri i krimeve pedofile nga homoseksualët. Prandaj, mundësia do të jetë gjithmonë rreth 10-20 herë më e lartë që një mashkull homoseksual është pedofil sesa një mashkull heteroseksual. Është e dukshme nga numrat që shumica e homoseksualëve nuk janë pedofilë. Kështu, të qenit pjesë e një grupi me një shpeshtësi kaq të madhe pedofilie është (siç është për tu kuptuar) shpesh shqetësuese për homoseksualët jo-pedofilë. Kjo është e ngjashme me situatën e “Shoqatës Amerikano-Veriore të Dashurisë Burra-Djem” (NAMBLA) e cila është një turp për shumë homoseksualë jo-pedofilë. Megjithatë, një pranim i pedofilisë po bëhet ngadalë por me siguri më i pranueshëm në shoqërinë tonë dekadente. Prandaj nuk do të duhet shumë kohë për NAMBLA-n që të mos jetë më turp. Të shikojmë disa shembuj dhe pastaj do të shtjelloj analizën time të të dhënave mbi një bazë të dhënash të gjerë dhe interesante. 4:1. Në një deklaratë të faqes së internetit të RFSL-së ata shprehin admirimin e tyre ndaj meshkujve të moshuar që bëjnë seks me djem të rinj. Ata shkruajnë: “Në Greqinë e lashtë dashuria midis burrave të moshuar dhe djemve të rinj ishte shumë e vlerësuar” Për më shumë informacion klikoni këtu (Nr 2) 4:2. Nuk është e fshehtë që në Tajlandë – me prostitucionin e saj fëmijëror famëkeq – është një destinacion kaq popullor për meshkujt homoseksualë. Në këtë faqe informacioni (ref.8) – e drejtuar ndaj meshkujve homoseksualë – lexojmë pse ky vend është kaq popullor. Pjesërisht lexon: “Për skenën pederaste. Ju lutem mbani mend që
meshkujt tajlandezë që do të takoni në bare janë zanatçinj dhe kënaqësia dhe
lumturia juaj janë të ardhurat e tyre. Nëse flisni me ndonjë mashkull, blijini
një pije, jepini bakshish, ose bëjini të dyja. Patongu ka lokale me shfaqje
kabare, go-go djem, shfaqje seksi, lokale dhe restorante, dhe gati të gjitha
kanë meshkuj tajlandezë që do të shkojnë me klientët. Nëse një tajlandez ju
pëlqen, zbuloni nëpërmjet kapitenit apo pronarit nëse ai flet anglisht.
Gjithmonë është më mirë të jeni të drejtpërdrejtë me tajlandezët dhe pronarin
e lokalit. Zbuloni se çfarë i pëlqen dhe çfarë jo tajlandezit. Gjithashtu
zbuloni nëse do ta kalojë apo jo natën me ju. Nëse nuk e zbuloni këtë
menjëherë mund të mbeteni të pakënaqur dhe të hutuar më vonë. Ka gjithmonë
një përqindje për lokalin që nuk është e diskutueshme nëse do të merrni me
vete një tajlandez që punon në lokal. Mund të ketë diskutim për pagesën e
tajlandezit. Mund të përfshijë vetëm seks, kalimin e natës, ose të keni
shoqëri gjatë gjithë pushimit. Ju lutem mbani mend, ai ka miq ose familje,
dhe do ti duhet kohë për jetën e tij të përditshme. Pagesa mund të kryhet në
fund të aventurës tuaj, por është më mirë ta bëni pagesën me kalimin e
kohës... Si shtesë, pasi cunami ra në Tajlandë, komuniteti pederast u detyrua të shtynte një festival të madh pederast në Fuket, duke zhgënjyer shumë nga pederastët tanë. Diçka që me zhgënjim u lajmërua në faqen e RFSL-së. 4:3. Holanda dhe Belgjika janë vende shumë të njohura për uljen e “moshës së lejimit” midis të rriturve dhe fëmijëve (tashmë në moshën 12 vjeçare). Prandaj nuk ishte çudi që Bo Svensoni – kryeprokurori i Gjykatës së Lartë Suedeze dhe një mbrojtës i hapur i tregtimit seksual – i merr sinjalet nga sistemi gjyqësor belg. Ai e diskutoi këtë në një intervistë ku e mbrojti shokun e tij në Gjykatën tonë të Lartë, Lejf Thorson, i cili kishte paguar për seks me një djalë student në Stokholm. (Nr 1). 4:4. Së fundmi Revista e Homoseksualitetit pati një botim të veçantë i përkushtuar “Debatit të pedofilisë”. Botuesi, Xhon Diseko gjithashtu është edhe redaktor i “Paedika: Revista e Pedofilisë”, një botim holandez që sponsorizon “hulumtimin pedofilik” në përpjekje për ta bërë pedofilinë më të pranueshme në shoqëri. Ky botim i veçantë pasqyron një segment bërthamor, me rëndësi dhe në rritje të komunitetit homoseksual që as e fsheh dhe as e dënon pedofilinë (REF.1 faqja 63). Lobi homoseksual do që të theksojë që ka më shumë pedofilë heteroseksualë sesa homoseksualë në shoqëri. Dhe nëse flasim për numrin e përgjithshëm të këtyre krimeve sigurisht që është e vërtetë. Dhe një publik mendjelehtë e lë këtu këtë çështje. Por nëse shihni raportin (ose shpeshtësinë) e pedofilisë, pedofilia homoseksuale është shumë më e përhapur. Me një faktor ndoshta rreth 10. Arsyeja për një luhatje kaq thelbësore nga studimi në studim është që – siç u tha më parë – është e vështirë që të nxjerrësh numra të saktë nga baza e të dhënave. Kjo mund të bëjë që disa të hedhin poshtë gabimisht të gjithë çështjen e një rritje serioze të shpeshtësisë së pedofilisë tek meshkujt homoseksualë. Por të gjitha studimet tregojnë të njëjtën prirje të qartë në rritje. Për të qenë të sigurt, ka disa studime në anën e ulët të faktorit 10. Një studim i tillë (REF.1 faqja 64-65 dhe ref.9), nxori që ka 36 herë më shumë meshkuj heteroseksualë sesa homoseksualë. Por, numri i ngacmimeve heteroseksuale ishte “vetëm” 11 herë më i lartë se i ngacmimeve homoseksuale. Prandaj kishte vetëm një mundësi prej vetëm 3 herë më të lartë (=36/11) që një mashkull homoseksual do të bëhet pedofil sesa një mashkull heteroseksual. Ja edhe një studim tjetër nga 1988 që u publikua në “Revistën Psikiatrike të Universitetit të Otauës” nga Bredford, Blumberg dhe Burget (ref. 10). Ata gjetën që midis 19% dhe 33% e të gjithë pedofilisë së raportuar bëhet nga meshkuj homoseksualë. Me 3% të të gjithë meshkujve që janë homoseksualë, “mbipërfaqësimi” i pedofilisë tek homoseksualët bëhet nga 6 (=19/3) dhe 11 (33/3) herë më i shpeshtë se tek meshkujt heteroseksualë. Është e rëndësishme të mbajmë mend se që në 1973, kur APA papritur e shpalli homoseksualitetin një sjellje normale (Shih Miti 2 nënkapitulli 1 më poshtë), fushat e psikologjisë dhe psikiatrisë duket sikur janë përmbytur nga homoseksualët me një plan të caktuar. Prandaj është për tu pritur që studime të kohës së fundit (dhe sidomos kur vetë autorët janë homoseksualë) janë shumë të njëanshme dhe shpesh i mungon ndershmëria intelektuale në fushën e “hulumtimit” mbi homoseksualitetin. Shih Mitin 3 më poshtë për disa shembuj. Prandaj, studimet mbi fushën e pedofilisë tek homoseksualët këto kohët e fundit, duhet të merren me pak rezerva. REF.2 faqet 121-140 rreshtojnë mbi dymbëdhjetë studime dhe raporte serioze të cilat të gjitha tregojnë një shpeshtësi më të lartë të pedofilisë tel meshkujt homoseksualë. Unë do të sugjeroja gjithashtu këtë referencë [ref.38] (Raport: pedofilia më e zakonshme tek ‘pederastët’ – Kërkimet tentojnë të zbardhin ‘anën e errët’ të kulturës homoseksuale). Një analizë e detajuar e një baze të dhënash gjithëpërfshirëse (nga 12 shtete në SHBA nga 1991 deri në 1996) e botuar nga Zyra e Drejtësisë në SHBA në 2000 (ref.11 dhe ref.12), sugjeron një raport 10:1 të shpeshtësisë së pedofilisë mes homoseksualëve dhe heteroseksualëve (Nr 3). 5. Sëmundjet
Seksualisht të Transmetueshme (SST-të) Në atë kohë sëmundja quhej GRID (Çrregullim Imuniteti i Lidhur me Pederastinë). Por shumë shpejt komuniteti pederast – që u bë papritur shumë me ndikim – pati sukses në ndërrimin e emrit në SIDA (Sindromi i mungesës së imunitetit të fituar). Sot të gjithë dinë për epideminë tragjike dhe mbarëbotërore të HIV/SIDA. Por mbas HIV/GRID/SIDA fshihen shumë SST të tjera. Në mesin e tyre janë HPV-të (Human Papillomavirus), një emër i një grupi të rreth 70 llojeve të ndryshme të viruseve. Një studim tek homoseksualët dhe biseksualët në San Fransisko tregoi që HPV-të janë universale tek meshkujt HIV-pozitivë dhe plot 60% tek meshkujt homoseksualë dhe biseksualë HIV-negativë. Gjithashtu, shumë SST të tjera (Gonorea, Sifilizi, Kaposi Sarkoma, etj.) janë shumë më të përhapura tek meshkujt homoseksualë. Hepatiti B gjithashtu është më i përhapur tek meshkujt homoseksualë. Ka dy arsye kryesore nën sipërfaqe për shpërndarjen e lartë të SST-ve tek meshkujt homoseksualë: 5:1. Shpeshtësia e marrëdhënieve anale tek meshkujt homoseksualë është shumë e lartë. Në bazë të një raporti (ref.13): Rritja e Seksit të Pasigurt dhe Gonorresë Rektale tek Meshkujt që bëjnë Seks me Meshkuj (MSM) San Fransisko, Kaliforni, 1994-1997, Raporti Javor i Vdekjes dhe Morbiditetit, Qendrat për Kontrollin dhe Parandalimin e Sëmundjeve, Janar 29, 1999, 45] përqindja e seksit anal tek meshkujt homoseksualë (MSM) u rrit nga 57.6% deri në 61.2% nga 1994 deri në 1997. Për këtë vetëm duhet të shikosh “Udhëzuesin Anal” të RFSL-së – i treguar hapur në faqen e tyre të internetit (ref.14) – që të kuptosh se sa e përhapur është kjo veprimtari në praktikë tek meshkujt homoseksualë. Dhe marrëdhënia anale transmeton SST-të në një nivel më të lartë se marrëdhënia vagjinale. Në një studim të botuar në Revistën e Mjekësisë të Nju Ingland u gjet që “mundësia e transmetimit të SIDA-s në depërtimin e pambrojtur anal ishte midis 0.008 dhe 0.032, ose midis 1 në 125 dhe 1 në 31 për çdo herë që përsëritet ky akt” (REF.2 faqja 71-72). Si krahasim, mundësia e transmetimit të HIV-it nga një marrëdhënie e pambrojtur vagjinale është “vetëm” midis 0.0005 dhe 0.0015 ose midis 1 në 2000 dhe 1 në 666. Pra marrëdhënia anale është 5 deri në 64 herë më e rrezikshme se marrëdhënia vagjinale. Por nuk është vetëm nëpërmjet “gjak në gjak” apo “mukus në mukus” që bëhet transmetimi. Nga botimi “Kënaqësia dhe Shëndeti Anal” (Xhek Morin, Kënaqësia dhe Shëndeti Anal: Një Udhëzues për Meshkuj dhe Femra, San Fransisko, Daun Dhere Pres, 1998, faqja 220) shkruan: “Veprimtaritë seksuale ofrojnë shumë mundësi për doza të vogla jashtëqitjeje të futen në gojën e partnerit seksual. Mënyra më e drejtpërdrejtë është nga kontakti oral-anal”. 5:2. Numri i lartë i partnerëve tek meshkujt homoseksualë. I kthehemi përsëri faqes së internetit të RFSL-së për të parë që çështja është e kësaj natyre dhe çfarë rreziku ndërmarrin homoseksualët për seksin e pambrojtur (ref.15). Aty dikush shkruan: “Ne e duam njëri-tjetrin dhe jemi të testuar HIV negativë. Me njëri tjetrin bëjmë seks të pambrojtur por me të tjerët me prezervativ. Siguria e diskutuar është e mjaftueshme nëse të dy janë testuar hiv-negativë dy herë në tre muajt e fundit dhe bëjnë seks të mbrojtur gjatë kësaj kohe. Duhet rreth tre muaj për antitrupat për tu formuar. Atëherë duhet të keni marrëveshje me partnerin për rregullat që keni kur takoni dikë tjetër. Që atëherë të bëni seks me prezervativ dhe menjëherë ti thoni partnerit tuaj nëse patët seks të pambrojtur, është një marrëveshje e mirë.” 6. Tradhtia
ndaj partnerit. Përtej rrezikut më të lartë të SST-ve tek meshkujt homoseksualë (shihni më sipër) pabesnikëria e lartë ndaj partnerëve të tyre zakonisht rezulton në trauma të mëtejshme emocionale për një nga partnerët kur prishet marrëdhënia. Veç kësaj, ka gjithashtu edhe traumë emocionale për fëmijët e adoptuar. Përtej rrezikut të lartë të pedofilisë kjo tashmë është bërë realitet për të vegjlit tanë që kur Parlamenti jonë ("Riksdag") me një veprim shumë të turpshëm e legalizoi adoptimin e fëmijëve nga partnerët homoseksualë. (Shih “Parada e Turpit” nën Mitin 4.2 më poshtë). 7. Pranimi
social dhe fetar. ISLAMI (Kurani 4:16) (Kurani 27:55) JUDEO-KRISHTERË 8. Përqendrimi
jonormal tek seksi. 9. Problemet
Anale. “Grushtimi Prandaj, edhe kur prezervativët përdoren për të ulur rrezikun e infeksioneve virale dhe bakteriale (shihni më sipër) marrëdhënia anale është e dëmshme, sidomos për atë që depërtohet. Zakonisht çon në “inkontinencë rektale” si dhe kancer anal. Membrana që rrethon anusin gati gjithmonë dëmtohet. Edhe pa traumë të madhe, ka çarje të vogla (disa herë mikroskopike) në membranën rektale, që bën transmetimin e menjëhershëm të baktereve në gjak. Prandaj, edhe pse partnerët besnikë homoseksualë kanë një rrezik më të ulët për SIDA-n ata zakonisht (për shkak të besimit dhe besnikërisë së tyre relative) përfshihen në veprimtari të tilla dhe kanë mundësinë e infektimit me sëmundje të tjera jo SIDA. Ata janë zakonisht viktima të infeksioneve të tjera – dhe ndoshta vdekjeprurëse – të shkaktuara nga futja e jashtëqitjes në gjak. Kjo përfshin hepatitin B dhe një mori të tjera infeksionesh të pazakonshme si shigeloza, Gardia Lamblia, të cilat së bashku quhen “Sindroma e Zorrës Pederaste (GBS)” [REF.2; faqet 80-82]. Një artikull i botuar [F.N. Xhudson, "Hepatitet Virale Seksualisht të Transmetueshme dhe Patogjenët Enterikë ", Klinikat Urologjike të Amerikës Veriore 11,. Nr.1 (Shkurt 1984), ff.177-185] e përmbledh në këtë mënyrë “Për shkak të numrit të madh të partnerëve seksualë dhe veprimtarisë seksuale siç janë anilingusi dhe marrëdhënia anale, meshkujt homoseksualë janë në rrezik të lartë të marrjes së hepatitit B, giardiasisit, amebiasisit, shigellosës, campylobacteriosis dhe infektimeve anurectala me gonorre Neisseria, trakomatis Chlamydia, Treponema palladium, herpes simplex virus, dhe HPV (Viruse Human Papilloma)". Me këtë krahasim të jetesave në sfond, ju – si prind apo gjysh – mund të formoni mendimin tuaj të pavarur për çfarë jetese duhet zgjedhur për pasardhësit tuaj (sidomos djemtë). Dhe sidomos deri në çfarë mase jeni të përgatitur që të mundoheni të parandaloni një përfundim homoseksual. Në kapitullin tjetër (Miti 2) do të eksplorojmë se çfarë mund të bëni për të ndikuar fëmijën tuaj (në një moshë të re) që ai të marri orientimin tuaj të preferuar seksual kur të futet në pubertet. Miti Numër 2: Nuk mund të keni ndikim mbi orientimin e ardhshëm seksual të fëmijës. Në shkrimin e mëposhtëm, kam zgjedhur të përshkruaj veprimet që duhet të ndërmerrni – dhe cilat të mënjanoni – nëse doni që fëmija ose nipi juaj të zgjedhë një jetesë heteroseksuale kur futet në pubertet. Megjithatë, nëse preferoni jetesën homoseksuale (për shembull partnerët homoseksualë që kanë adoptuar fëmijë) do të bëni të kundërtën e asaj që unë sugjeroj më poshtë. 1. Rezultate
bindëse nga kërkime të gjëra janë fshehur nga lobi homoseksual. Kjo vjen si rezultat i propagandës pa pushim nga RFSL-ja dhe SVT-ja gjatë këtyre tre dhjetëvjeçarëve të fundit. Nëse nuk jeni suedez, duhet të dini që SVT-ja është monopoli televizioneve suedeze; në fakt një propagandë dhe krahu indoktrinues i RFSL-së. Prandaj nuk ishte çudi kur SVT-ja morri çmimin prestigjioz “Reinbou Auard” si nxitësi më i mirë dhe i parë i planit të tyre. Ky çmim iu dha në lidhje me “Javën e Krenarisë Pederaste” në Stokholm, Suedi. Kryeqyteti ynë Stokholm është bërë magnet (një Mekë virtuale) për homofilët nga e gjithë Evropa. Lobi homoseksual është shumë me ndikim në shoqërinë tonë sot. Në të gjitha nivelet. Ata e dinë shumë mirë që ndikimi i tyre politik i rrit numrat e tyre në mënyrë proporcionale. Shumë prindër dhe të afërm bëhen mbështetës të RFSL-së kur mësojnë që dikush nga ata është bërë homoseksual. Por në të njëjtën kohë ata besojnë, thellë brenda vetes, që është një tragjedi. Prandaj, nëse jeni një prind ose gjysh që dëshiron që një ditë pasardhësit e tyre të zgjedhin orientimin heteroseksual, dëgjojeni me vëmendje këtë në vazhdim. Shumica e përmbajtjes që është në vazhdim është marrë (me leje) nga një libër amerikan nga Xhozef Nikolosi i quajtur “Udhërrëfyesi i Prindit për të Parandaluar Homoseksualitetin” (REF.3). Nikolosi ka një doktoratë në psikologji. Duhet mbajtur mend që libri i tij është i bazuar në hulumtime psikologjike dhe jo në koncepte fetare. Për shkak të mendimeve të tija Dr. Nikolosi është tashmë anatemë për udhëheqësit dhe shumë nga anëtarët e “Shoqatës Amerikane të Psikologjisë”. Në 1973 një shoqatë e njëjtë – “Shoqata Psikiatrike Amerikane” ose “APA” votoi për heqjen e homoseksualitetit nga lista zyrtare e sëmundjeve psikiatrike (Udhëzuesi i Diagnozave dhe Statistikave ose DSM shkurt). Ndodhi me ndërhyrjen e një grupi të vogël por me shumë zë homoseksualësh dhe simpatizuesish (REF.1 faqet 32-35). Që atëherë, psikiatrit, psikologët homoseksualë si dhe simpatizuesit e tyre e kanë vënë nën kontrollin e tyre hulumtimin, raportet dhe simpoziumet në organizatat e tyre. Me një shembull Dr. Nikolosi shpjegon këtë ndryshim në politikë. Ai shkruan (REF.3; faqja 171-172): ” Korrektësia politike
vazhdon të cenojë të gjitha shoqatat tona të shëndetit mendor. Një kuvend
vjetor i 1999 i Shoqatës Amerikane të Psikiatrisë kishte në plan të
përfshinte një debat mbi çështjen nëse orientimi seksual duhet ndryshuar me
anë të terapisë. Por ky debat u anulua kur të dy folësit u tërhoqën, duke
thënë që tema e homoseksualitetit-si-i ndryshueshëm është shumë e politizuar
për një takim shkencor. Psikiatri Xhefri Setinover dhe unë ishim propozuar si
fillim si anëtarë të panelit, por aktivistët pederastë psikiatra refuzuan të
merrnin pjesë nëse unë apo Satinoveri do të ishim pjesë e këtij diskutimi. Për më shumë informacion mbi këtë temë klikoni në këtë link (Nr 4 në menynë anësore). Nëse shtypja e së vërtetës nga lobi homoseksual në SHBA është kaq i përhapur, mendoni si është në vendin tonë. Ndoshta nuk ka asnjë psikiatër apo psikolog në Suedi që do (apo guxon) të bashkëpunojë me prindërit për të sjellë djalin e tyre në zyrat e tyre të shqetësuar për zhvillimin femëror tek djali i tyre. Prandaj, ju si prind apo gjysh jeni të vetmuar në gjetjen e zgjidhjes për orientimin e ardhshëm seksual të fëmijës suaj. Për t’ju ndihmuar unë i kam vënë këto burime në dispozicionin tuaj falas. Mund të më kontaktoni nën “Literaturë Falas” në menynë anësore ose të më shkruani në Pas kësaj hyrjeje disi të gjatë, le të flasim tani për atë që zbulon hulumtimi i ndershëm dhe se çfarë mund të bëni sot për të parandaluar pre-homoseksualitetin fillestar dhe homoseksualitetin në vazhdim në zhvillimin e fëmijëve tanë. Le të shohim si fillim rrënjët (fillesën) e homoseksualitetit tek djemtë. 2. Raporti
hulumtues nga Biberi dhe të tjerë (REF.4) Si shtesë e madhësisë dhe gjerësisë së ekspertizës së autorëve, studimi është domethënës për dy arsye të rëndësishme: 2:1. U krye gjatë 1952 deri në 1962. Kjo ishte
përpara se të bëhej tabu politike konsiderimi i homoseksualitetit si një
sjellje e padëshirueshme që duhet parandaluar. Pas 1973, kur APA nuk e
cilësonte më homoseksualitetin si jonormal në DSM-në (Udhëzuesi Diagnostik
dhe Statistik) e tyre, u bë gati e pamundur të bësh studime të tilla. Dhe
nëse ndonjë grup hulumtuesish do të kishin guximin të bënin një studim të
tillë sot, ata do të qortoheshin rreptazi nga kolegët e tyre. Por zbulimet
janë ende të vlefshme sot dhe tejet të rëndësishme për prindërit që duan të
shmangin homoseksualitetin tek djemtë e tyre. Vetëm shikoni se çfarë shkruan
RFSL-ja sot në faqen e tyre (ref.16)
dhe do të kuptoni për çfarë po flas: Është e dukshme që shumë të rinj sot – që në të vërtetë nuk janë të predispozuar të bëhen homoseksualë (dmth. kurrë nuk ishin “pre-homoseksualë” për shkak të një edukimi fatkeq) – megjithatë zgjedhin atë jetesë sepse është në modë sot. Ose të paktën e provojnë, shumë nga të cilët mbeten në kurthin e saj (shih pikën 7 nën literaturën falas në menynë anësore). Kushtet mbrapa një jetese të zgjedhur kaq qartë nuk adresohen në këtë faqe. Mund të ndalohet vetëm nëse veprimtari si ato të RFSL-së vihen nën kontroll dhe nxirren jashtë ligjit për interesin e të gjithë shoqërisë. Prandaj, me siguri them që kur studimi u krye në vitet 1950 dhe 60, homoseksualiteti ishte i turpshëm dhe asnjë nuk donte të zgjidhte apo edhe të provonte këtë jetesë. Ashtu siç asnjë nuk zgjidhte të bëhej i alkoolizuar. Në studimin e Biberit jo më pak se 106 meshkuj homoseksualë u përfshinë në një studim të gjerë, bashkë me një grup kontrolli prej 100 meshkujsh heteroseksualë. Pyetja themelore ishte gjatë të gjithë kohës: Pse u bënë të 106-tët homoseksualë. Çfarë, nëse diçka, në sfondin e edukimit të tyre kishte shkaktuar që ata të tërhiqeshin nga meshkuj të tjerë? Rezultatet ishin mbresëlënës
sepse kishte një emërues të përbashkët për orientimin seksual të të gjithë
këtyre 106 meshkujve. Biberi dhe grupi i tij zbuluan që të gjithë kishin (pa
përjashtim) pasur një baba që mungonte emocionalisht ose nuk kishin pasur
fare baba gjatë rritjes së tyre. Asnjë nga ata nuk ndjente afërsi me babain e
tyre. 3. Përfundime
që duhen nxjerrë Nëse një baba lidhet emocionalisht me birin e tij, është pothuajse e pamundur që biri i tij të bëhet homoseksual. Megjithatë, nëse babai nuk lidhet me birin e tij, kjo nuk do të thotë që do të përfundojë me siguri në homoseksualizëm. Në fund të fundit, aq sa 37% në 100 heteroseksualë në studim deklaruan që e urrenin babain e tyre (e krahasuar me 59% në grupin homoseksual). Por meshkujt homoseksualë disi dështuan të lidheshin me baballarët e tyre. Me fjalë të tjera: Mungesa e
lidhjes baba-bir është e nevojshme – por jo gjithmonë e mjaftueshme – si
arsye e homoseksualitetit. Pas rezultatit uniform që i
përket lidhjes emocionale mes babait dhe djalit, aspekte të tjera të marrëdhënies luhateshin më
shumë, megjithëse kanë të njëjtën prirje. Ja disa nga to. (Numrat nuk
mblidhen në 100% sepse jo të gjithë meshkujt mund ti përgjigjeshin pyetjeve).
Për të kuptuar këtë tabelë në mënyrë të drejtë, të kujtojmë që kur një djalë nuk u lidh me babain e tij, nuk do të thoshte me siguri që ai do të bëhej homoseksual. Në të vërtetë shumica e meshkujve që nuk lidhen, pavarësisht bëhen heteroseksualë. (Mbani mend: dështimi i së lidhurës është një kusht i nevojshëm por jo i mjaftueshëm i homoseksualitetit). Pra, çfarë faktorësh të tjerë luajnë në përcaktimin e orientimit seksual? Çfarë faktorësh të tjerë zhvillojnë një përfundim heteroseksual? Për shembull, shikoni pyetjen e gjashtë! (”Babai shprehu dashuri për pacientin”). Tek meshkujt homoseksualë rreth 25% patën përjetuar një dashuri të tillë. Kjo nuk e parandaloi që ata të bëheshin homoseksualë meqenëse nuk ishin ndjerë që ishin lidhur me të atin megjithëse kishin përjetuar shprehje dashurie. Por dyfish më shumë (51 nga 100) tek grupi i kontrollit heteroseksual pati shprehur një dashuri të tillë. Qartësisht, dhe megjithëse biri dështon të lidhet me të atin, shprehja e dashurisë së babait nxit përfundimin heteroseksual. Prandaj, duke u mbështetur në këtë tabelë, nxjerrim përfundimin që faktorët e mëposhtëm (edhe megjithëse biri dështon të lidhet) nxit një përfundim heteroseksual: 1. Të jesh fëmija i preferuar i babait (megjithëse nuk është një virtyt në vete për prindin të ketë të preferuar) 2. Të ndjehesh i pranuar nga babai. 3. Të jesh i sigurt që i biri nuk e urren të atin (vini re që gati 37% në grupin heteroseksual e urrente babain por megjithatë u bënë heteroseksualë. 4. Jini të sigurt që i biri e pranon të atin. 5. Babai i shpreh dashuri të birit. 6. Babai ka të njëjtin respekt për djalin e tij sa ka për të gjithë fëmijët e tjerë meshkuj. 7. I biri do të jetojë më mirë me babain sesa me nënën. 8. I biri do ta konsiderojë babain të admirueshëm. Të gjitha këto anë të marrëdhënieve janë zakonisht një rrjedhim natyror i lidhjes emocionale. Por në rastet kur kjo lidhje nuk ndodh, këto aspekte dytësore do ta rrisin përfundimin heteroseksual. Për të ardhur keq është kur shumë baballarë të djemve që dështojnë në zhvillimin e identitetit mashkullor, nuk e kuptojnë se çfarë po ndodh. Atyre i duhej kaq shumë kohë dhe fuqi për punën e tyre (ndoshta për shkak të familjes së madhe), aq sa kanë fare pak kohë ose nuk kanë aspak kohë për atë djalë në veçanti të dobët. Por ka edhe nga ata baballarë që preferojnë të shkojnë të luajnë golf gjatë kohës së tyre të lirë, në vend që të shkojnë me djemtë e tyre për peshk. Do ta diskutojmë më poshtë, pse dështimi i një djali për tu identifikuar me gjininë mashkullore në një moshë të hershme, është rrënja kryesore e homoseksualitetit. Por të shohim si fillim se pse ky studim tregon që homoseksualiteti nuk është i trashëgueshëm. Nëse do të ishte i trashëgueshëm atëherë do të kishte shumë meshkuj në grupin homoseksual (“H”) të cilët si fëmijë do të kishin pasur lidhje emocionale me baballarët e tyre. Prandaj, më lejoni ta
përmbledh këtë si më poshtë: Do ta shpjegoj më poshtë (pika 5) pse ekziston një lidhje kaq e fortë. Por me lejoni t’ju them që më dhemb zemra për ata djem të vegjël që nuk kanë një model sjelljeje mashkullor në jetët e tyre. Dhe zemërohem shumë kur shoh se si këta djem kërkohen pa pushim nga RFSL-ja në përpjekje për ti rekrutuar në radhët e tyre në numra sa më të mëdhenj. 4. PARADE E
TURPIT Ja si ngjau parada e turpit kur Parlamenti votoi për këtë projektligj 2001/02:123 (ref.17) Prop. 2001/02:123 Siç shohim nga kjo anketë zyrtare, vetëm 37 anëtarë të parlamentit nga Demokristianët e kundërshtuan këtë homoadoptim. Të nderuar qofshin. “Partia e Moderuar” si fillim nuk donte ta lejonte vetë homo adoptimin por vetëm të lejonte kujdesin nga homoseksualët për fëmijët. Një pozitë qesharake. Mendoni! A do të ishin dakord parlamentarët e moderuar që homoseksualët të kujdeseshin për fëmijët ose nipërit e tyre? Imagjinoni nëse do të ishte djali juaj! Nëse ju vetë – për shkak të rrethanave jashtë kontrollit tuaj – do të duhej të lejonit dikë tjetër të kujdesej për djalin tuaj. Dhe nëse do të mund të zgjidhnit midis një burri dhe gruaje me një martesë në dukje normale në njërën anë dhe një çift homoseksualësh në anën tjetër. Çfarë do të zgjidhnit? Kur mendoni se çfarë ndodhi në atë ditë vendimtare (5 Qershor 2002) atëherë kuptoni se çfarë akti i papërgjegjshëm është kryer ndaj të vegjëlve tanë më të pambrojtur. Nga të gjitha partitë përveç demokristianëve. Si mund të jetojnë parlamentarët e tjerë me këtë që kanë bërë? Shohin veten në pasqyrë çdo ditë dhe kuptojnë që kanë shitur fëmijë pa mbrojtje. Historia legjislative e këtij
ligji të pabesë Duhet mbajtur mend gjithashtu që organizatat e mëdha të mëposhtme, me përvojën e tyre në mirëqenien e fëmijëve, patën shprehur një kundërshtim të fortë ndaj propozimit të homoadoptimit: Shpëtoni Fëmijët (në suedisht: Rädda Barnen), Avokati i Fëmijëve (Barnombudsmannen), Rrjeti i Organizatave të Adoptimit (Nätverket för Adoptionsorganisationer). Për më tepër, u shpreh
kundërshtim edhe nga organizatat e mëposhtme: Departamenti Social, Komiteti
Kombëtar i Adoptimeve Ndërkombëtare, Shoqata Suedeze e Doktorëve, Shoqata
Suedeze e Psikologëve, Sociologët për Drejtësinë Familjare, Shoqata Kombëtare
e Këshilluesve Familjarë, AFO Organizata për Fëmijë e Adoptuar, Organizata
e Fëmijëve të Adoptuar nga Koreja, Forumi për Adoptim, Organizata Familjare
për Adoptim Ndërkombëtar, Fëmijët në Vend të Parë, Organizata Kombëtare për
Drejtësi ndaj Fëmijëve (BRIS), Sekretaria për Drejtësi Familjare, Qendra e
Këshillimit për Adoptim, Rrjeti i Zërit për Fëmijët e Adoptuar, Miqtë e
Fëmijëve. Për shembull, Shoqata Suedeze e Psikologëve komentoi në këtë mënyrë: “Propozimi është i mbështetur në një këndvështrim ku fëmijët janë anësorë dhe të qenit prindër është qendrore. Teksti i propozimit tregon një mungesë të plotë kuptimi të nevojave të fëmijës”. (në suedisht: Promemorian har tillkommit utifrån en världsbild där barnet är perifert och föräldrarskapet står i centrum. Författningstexten uppvisar en total avsaknad av förståelse för och kunskap om barns behov. ] Në një intervistë në gazetën
Bota Sot (në suedisht: Världen Idag) më 18 Mars 2005, Lars Ahlin,
kryetari i Shoqatës Suedeze të Psikologëve, komentoi për përgjigjen e ashpër
të dhënë nga organizata e tij: “Ne zakonisht nuk shprehemi në këtë mënyrë
nëse nuk besojmë se do të ketë pasoja të mëdha nga propozimi. Mungesa jonë e
njohurisë se si ndikohet një fëmijë nga rritja nga dy prindër të të njëjtit
seks është një problem i madh. Kemi zgjedhur të marrim këndvështrimin e
fëmijës meqenëse nuk ka njohurinë e duhur në kërkimin e bazuar në këtë dëshmi.
Sigurisht që është një mëdyshje morale por ne nuk duhet të eksperimentojmë
me fëmijët tanë.
Nëse do ta kishim ditur me siguri që fëmijët nuk do të ekspozoheshin në
rrezik të panevojshëm do të ishte ndryshe. Por fëmijët nuk mund të flasin
vetë.” 5. Më shumë
për rolin e babait Është thënë që nënat prodhojnë djem ndërsa baballarët prodhojnë burra. Në një moshë shumë të vogël fëmija fillon të kuptojë që bota është e ndarë në të kundërta natyrore të djemve dhe të vajzave, të burrave dhe grave. Në këtë pikë nuk është mjaft vetëm të vëzhgosh ndryshimet. Ai duhet të vendosë gjithashtu se ku përket në këtë botë të ndarë në gjini. Vajza ka një rol më të lehtë. Lidhja e saj kryesore është që në fillim me nënën kështu që ajo nuk ka nevojë të kalojë në detyrën shtesë të zhvillimit të së qenit “ de-identifikuar” nga personi më i afërt ndaj saj – nëna – për tu identifikuar me babain. Por për djemtë është vendosmërisht ndryshe. Ai duhet të ndahet nga nëna e tij dhe të rritet në ndryshim nga sendi kryesor i dashurisë nëse ai një ditë do të ketë një mundësi të bëhet mashkull heteroseksual. Kjo e shpjegon pse ka më shumë meshkuj sesa femra homoseksuale. Detyra kryesore në zhvillim në mashkull është të mos zhvillohesh në femër. Këtu fillon detyra e stërmadhe e rëndësishme për babain. Dhe nëse babai nuk është aty, një mashkull tjetër duhet të përmbushë këtë rol. Është tejet e rëndësishme. Për arsye se djali i vogël është vazhdimisht në nevojë për ndihmë dhe inkurajim në zhvillimin e tij në burrë. Babai duhet ta lejojë atë të kuptojë që një ditë edhe ai do të bëhet si babi i tij. Për shembull, djali i vogël dhe babi i tij mund të lahen së bashku që ai të kuptojë që ata duken njësoj dhe një ditë ai do të bëhet si babai i tij. Që ai është i krijuar në këtë mënyrë dhe nuk mund të ndryshojë. Kjo gjithashtu do të thotë që biri krijon besim të madh tek babai i tij. Babi bëhet modeli i sjelljes për birin e tij. Mami duhet gradualisht të ulë ndikimin e saj mbi djalin, duke filluar rreth moshës 2 vjeç. Babai duhet të tregojë ngrohtësi dhe kujdes për birin e tij dhe të mos ngurrojë ta përqafojë atë. Dikush ka thënë që nëse djali nuk përqafohet kurrë nga babai i tij, meshkuj të tjerë do ta përqafojnë, në një mënyrë tjetër, më vonë gjatë jetës. Nëse ky zhvillim natyror dhe i nevojshëm nuk nxitet, djali mund të vuajë nga “Çrregullimi i Identitetit Gjinor” (GID), hap i cili është i pari për djalin pre-homoseksual. Ju lutem mbani shënim: 5:2. Problemet me identitetin gjinor zakonisht duket sikur ndikojnë më shumë djemtë me një temperament të ndjeshëm sesa djemtë e tjerë. Djem të tillë janë zakonisht të pambrojtur nëse përjetojnë që baballarët e tyre i hedhin poshtë në vend që ti inkurajojnë. Një situatë e tillë mund të lindë nëse, për shembull, një djalë ka talente dhe dhunti natyrore të ndryshme nga babai dhe vëllezërit e tij. Babai zakonisht interesohet për sportin dhe ndoshta ka djem më të rritur që me gjithë qejf i merr në ndeshjet e futbollit. Nëse djali i tretë ose i katërt i këtij babai është më shumë i interesuar dhe i talentuar në art apo muzikë, është shumë e lehtë për babin ta lërë pas dore djalin e tij të vogël dhe të dështojë në inkurajimin e tij në këtë fushë. Dhe të lejojë djalin e tij të takohet me djem të tjerë me të njëjtin interes. Kështu që të bëhet “një nga djemtë”. Djali nuk duhet ti dorëzohet kujdesit të nënës dhe të bëhet “djali i vogël i mamit”. Shkurt: babai duhet të nxisë zhvillimin e gjinisë mashkullore në mënyrë të tillë që të ndërtohet një besim i ngrohtë, respekt dhe dashuri tek ata. E gjitha kjo për të qenë i sigurt që djali një ditë do të bëhet si babi i tij. Problemi me identifikimin gjinor vjen në forma të ndryshme dhe në nivele të ndryshme. Në raste ekstreme – të quajtura Çrregullim i Identitetit Gjinor (GID) – djemtë fillojnë të luajnë me kukullat e motrës, të vishen me fustane vajzash dhe kështu me radhë. Është shumë e rëndësishme që prindërit së bashku të vendosin të ndalojnë një sjellje të tillë me dashuri dhe pa e hedhur poshtë ose e tallur djalin. Por është më e zakonshme me forma më të zbutura të një sjellje të tillë të cilat quhen “konflikt gjinor” apo “hutim gjinor”. Por të gjithë djemtë me çdo lloj hutimi gjinor janë në rrezik të bëhen “pro-homoseksualë”. Një djalë i tillë shpejt do të ndjejë që ai nuk është si djemtë e tjerë. Ai do të fillojë të ndahet dhe të tallet nga djemtë e tjerë për një femininitet në zhvillim. E gjithë kjo do ta ritheksojë që ai është ndryshe. Oh, sa nevojë ka ky djalë për një burrë i cili ta sigurojë që ai është si të gjithë djemtë e tjerë dhe ai do të rritet duke u bërë burrë si të gjithë të tjerët. Sa dëshiroj që të gjithë meshkujt të ishin në dijeni të kësaj nevoje, jo vetëm në jetët e bijve të tyre, por gjithashtu edhe në ata djem të pambrojtur që nuk kanë baba. Dhe që të mundohen të bëjnë gjithçka për të parandaluar që RFSL-ja të hedhë kthetrat e saj në djem të tillë. Pa ndihmë, djali “pre-homoseksual” do të ndjehet më lehtë dhe më i sigurt në mesin e vajzave. Por ai është i ndarë brenda vetes. Në njërin krah ai dëshiron të jetë si të gjithë djemtë e tjerë por beson që nuk është i tillë. Dhe kur fillon puberteti ndryshon edhe situata. Tërheqja erotike është drejt diçkaje që është ndryshe nga vetvetja. Dhe nëse një djalë është shoqëruar më shumë me vajza ndërsa është rritur dhe është ndjerë çuditshëm në mesin e djemve të tjerë, atëherë tërheqja e tij seksuale do të jetë ndaj meshkujve të tjerë. Lobi homoseksual disa herë argumenton që do të ishte një nder ndaj djemve pre-homoseksualë që ti jepej rehati në zhvillim (kështu thonë ata) të një identiteti homoseksual të lindur që e kanë pasur që kur lindën. Por varet nga ju si prindër (dhe gjyshër) ta parandaloni këtë. Por si fillim duhet të bindeni që homoseksualiteti nuk është – përsëris NUK – diçka që është në gjene që nga lindja. Për këtë duhet të lexoni rreth “Mitit numër 3” më poshtë. 6. Roli i
përbashkët i të dy prindërve Këta fëmijë fatkeq kanë nevojë për vëmendje të veçantë nga ana e prindërve për ti ndihmuar në shërimin e shenjave emocionale. Për fat të keq janë fëmijët nga familje të prishura që janë më të prekur për arsye të ndryshme. Nuk janë gjithmonë meshkujt e rritur që i dhunojnë fëmijët. Një fëmijë më i rritur apo një adoleshent, shumica e të cilëve janë të lënduar vetë, mund të kryejnë vepra të tilla vetë. Kështu, në shoqërinë e sotshme me moralin e saj të shthurur, me përqendrimin e pamasë sek çdo një seksuale, dhe një përhapje e gjerë e shthurjes, duhet të jeni shumë të kujdesshëm se çfarë njeriu është afër fëmijës suaj kur ju nuk jeni aty. Nëna dhe babai së bashku kanë një rol shumë të rëndësishëm këtu. Faktori i tretë i rëndësishëm (në parandalimin e homoseksualitetit) është marrëdhënia dhe ndërveprimi midis prindërve. Një marrëdhënie e lumtur dhe e dashur midis burrit dhe gruas është antidot i mirë kundër zhvillimit pre-homoseksual. Sidomos për djalin. Trajtimi që i bën i ati gruas së tij do të lërë mbresa të thella tek djali. Ai do të shohë dhe mësojë, ndërsa rritet, se si do të shkojnë punët. Se si duhet të shkojnë. Nëna duhet, më shumë se çdo gjë tjetër, të tregojë respekt për burrin e saj dhe ta nxisë djalin “të shkojë të shohë babin” kur ai ka ndonjë pyetje apo problem të rëndësishëm. Nëna duhet ta “lërë të ikë” djalin e saj herët. Ajo duhet të thyejë lidhjen e saj me djalin dhe ta lërë atë të lidhet me babain. Kjo duhet të bëhet në 2-4 vitet e para të jetës së djalit. Por është gabim të thuhet që të fillosh më vonë është shumë vonë. Kurrë nuk është vonë por bëhet gjithmonë e më e vështirë me kalimin e viteve pa “shkëputjen” e djalit nga nëna e tij. Nëna gjithashtu duhet ti kundërvihet tundimit për të “marrë kontrollin e shtëpisë” edhe megjithëse ajo mund të ketë edukim, punë më të mirë ose të jetë më e zgjuar se burri i saj. E gjithë kjo lojë do ta bëjë djalin të ngjashëm me babain e tij. E ndihmon djalin të bëhet i sigurt tek vetja dhe i sigurt në zhvillimin e gjinisë së tij mashkullore, dhe në të njëjtën kohë me dashuri dhe kujdes të shohë se si babai i tij e trajton gruan. Është e mrekullueshme të shohësh se si këto forca punojnë së bashku ashtu siç duhet. Por asnjë martesë nuk është e përsosur. Të paktën jo gjatë të gjithë kohës. Disa gabime në “lojën” ideale me siguri nuk do ta bëjnë djalin homoseksual. Por rregullat e ndërveprimit mes prindërve në parandalimin e homoseksualitetit tek pasardhësit e tyre është e dukshme dhe e kuptuar mirë. Po djali që – për një mori arsyesh – nuk i ka edhe nënën edhe babain? Detyra është më e vështirë por jo e pamundur. Sidoqoftë, djemtë që rriten vetëm me një prind nuk do të bëhen homoseksualë. Mund të argumentohet gjithashtu që djali me një baba të dhunshëm është në pozitë më të vështirë se djali pa baba. Kjo është e vërtetë më shumë për djemtë e traumatizuar nga ngacmimi nga babai apo njerku i tij. Një nënë e pamartuar mund të bëjë punë të mirë nëse e njeh djalin e saj mirë me një mashkull të afërt (xhaxha, gjysh etj). Në fakt, çdo mashkull që ajo mund të besojë mund të bëhet model i sjelljes zëvendësues për babain. Gjithashtu, nëse djali me nënë të pamartuar ka shumë motra, nëna duhet të ketë kujdes që djali të mos përfshihet me lodrat dhe kukullat e vajzave, por që të ketë lodrat e tij. Babai i pamartuar ka një grup problemesh të tjera. Sigurisht që djali ka nevojë për nënë. Por një baba i pamartuar i dashur dhe i kujdesshëm e ka më të lehtë të parandalojë homoseksualitetin tek djali i tij sesa nëna e pamartuar. Mbani mend: nënat rrisin djem, kurse baballarët rrisin burra. Veprimtaritë e lobit pederast (sidomos të RFSL-së) në shkollat tona, i kombinuar me zbukurimin e jetës homoseksuale në media dhe biznesin zbavitës e kanë bërë shumë të vështirë për prindërit sot të parandalojnë që pasardhësit e tyre të tërhiqen në jetën homoseksuale. Kohën e fundit gjeta këtë artikull (ref.19) në “Mbrëmja e Përditshme” (në suedisht: Aftonbladet), një gazetë e përditshme në vendin tonë. Këtu ata rekomandojnë ilaçin më të keq për një djalë pre-homoseksual. Lexon kështu: “Kur ishte hera e fundit që i dhatë një kukull djalit tuaj? Eksperti: Ne pa ndërgjegje i rrisim fëmijët tanë nëpërmjet roleve gjinore të vjetruara”. Sa e rëndësishme që qenka për këtë “ekspert” që ti rrisim djemtë tanë me role të reja gjinore! Që të bëhen më femërorë. Që të përpiqen ti udhëheqin në hutim gjinor. Nuk ka përfundim tjetër që mund të nxirret nga këto plehra. Dhe kjo gjë vazhdon në të gjitha nivelet e shkollës, shoqërisë, medias dhe biznesit të zbavitjes. Komuniteti homoseksual e di mirë që homoseksualiteti zhvillohet nga pre-homoseksualiteti i cili vetë zhvillohet nga hutimi gjinor. Nëpërmjet veprimtarisë së tyre djallëzore ata ndjekin fëmijët tanë në një përpjekje të hapur për të rritur anëtarësinë dhe fuqinë e tyre. Në shpenzimin e të vegjëlve më të pambrojtur në mesin tonë. Sa më e ligë mund të bëhet? Shpresa dhe ëndrra ime është që një ditë do të ketë një “Fond i Shpëtimit të Fëmijëve” që të ballafaqohet me këto plehra. Që të mbrojë fëmijët në zonën e rrezikshme. Mund të ndodhi në shumë mënyra por qëllimi është që ti ndihmojë djemtë të lidhen me modele sjellje mashkullorë që ti ndihmojnë të rriten në burra. Mund të thotë gjëra si sponsorizimi i kampeve verore, ku udhëheqësit janë të martuar dhe meshkuj të qëndrueshëm heteroseksualë me standarde morale të larta dhe dëshirë për të ndihmuar djem pa baballarë. Për më shumë informacion mbi rolin e babait lexoni “Përjetimet Fëmijërore të Meshkujve Homoseksualë” nga Dejl Oliri për NARTH (ref.20) 7. Sulme
nga lobi homoseksual në SHBA ndaj njerëzve që nuk janë dakord me planin e
tyre Rezultatet e studimeve të ndershme nuk konsiderohen si “korrekte politikisht” në shoqërinë tonë sot. Dhe Biberi u trajtua në të njëjtën mënyrë. Për shembull, kur Biberi shumë vite mbas botimit mbajti një leksion tek një konferencë e APA-s me temën “Homoseksualiteti dhe Transeksualiteti” ai u ndërpre me egërsi nga pjesëtarë të lobit homoseksual brenda APA-s. Një hulumtues tjetër – Ronald Bajer i cili atëherë ishte profesor në Institutin Hejstings në Nju Jork – e përmend ngjarjen në një pjesë të librit të tij (Homoseksualiteti dhe Psikiatria Amerikane: Politika e Diagnozës, Nju Jork: Bejzik Buks, 1981; faqja 102-103; REF.1 faqja 33) në këtë mënyrë: “Përpjekjet e Biberit për të
shpjeguar pozitën e tij...u kundërshtuan me qeshje tallëse ...[Një]
protestues e thërriti një _____. Bajeri vazhdon: Por paneli nuk ishte mjaft.
Bajeri vazhdon: Me 3 maj 1971, psikiatrët
protestues u futën me dhunë në një takim të anëtarëve të mirënjohur të këtij
profesioni. Ata e morën mikrofonin dhe ja dhanë një aktivisti që deklaroi: Më pas aktivistët morën një takim me Komitetin e Nomenklaturës së APA-s. Kryetari i saj lejoi që ndoshta sjellja homoseksuale nuk ishte shenjë e çrregullimit psikiatrik, dhe që Udhëzuesi Diagnostik dhe Statistik (DSM) duhet ta pasqyronte këtë kuptim të ri. Shumë shpejt më pas APA e fshiu homoseksualitetin si çrregullim nga DSM-ja, jo të bazuar në të dhëna shkencore por për shkak të aktivizmit të egër të homoseksualëve në mesin e APA-s. Është shumë me interes leximi i tregimit të plotë të ngjarjes në REF.1 faqja 32-35. Dhe kështu filloi një kohë e re në të cilën një shumicë e madhe e psikiatërve dhe psikologëve nuk kanë guximin ti ndihmojnë prindërit të parandalojnë një zhvillim homoseksual tek fëmijët e tyre. 8. Sulme
nga lobi homoseksual në Suedi ndaj njerëzve që nuk janë dakord me planin e
tyre Përpara 1944, aktet homoseksuale midis të rriturve penalizoheshin dhe quheshin si diçka jonatyrore dhe e degjeneruar. Me kalimin e kohës perspektiva psikologjike mbi homoseksualitetin e cila e konsideronte homoseksualitetin si një shqetësim psikologjik i rrënjosur në përjetimet traumatike të fëmijërisë mbizotëroi. Në Enciklopedinë Mjekësore (në suedisht: Medicinsk Uppslagsbok) botim i 1969 nga Ak Renader (që me kohë konsiderohet si burimi standard mjekësor në Suedi) gjejmë përkufizimin e mëposhtëm: “Tërheqje e sëmurë seksuale, e drejtuar ndaj të njëjtit seks”, dhe në Enciklopedinë Norsted (në suedisht: Norstedts Uppslagsbok) e vitit 1973, homoseksualiteti shpjegohej si: Tërheqje e çpërfytyruar ndaj të njëjtit seks. E kundërta: heteroseksualiteti, tërheqje seksuale normale”. Ecni përpara tek Festivali Prajd i 2001, ekstravaganca homoseksuale në Stokholm. Në tendën që i përkiste Shoqatës Liberale Rinore (në suedisht: Liberala Ungdomsförbundet) shfaqja kryesore ishte gjuajta me shigjeta e fotografive të zmadhuara të Alf Svensonit, Papës dhe Ulf Ekmanit (udhëheqësi i “Fjalës së Jetës”; një denominacion i ri karizmatik në Suedi). Në këtë rast mund të flisni me tërë gojën për urrejtje dhe nxitje të dhunës, si ndaj disa njerëzve ashtu edhe ndaj grupeve që këta njerëz përfaqësojnë. Dikush mund të pyesë nëse media do të reagonte nëse në një konferencë fetare do të kishte një zbavitje të ngjashme me fotografitë e disa “krishterofobëve” nga RFSL-ja me tekstin: “godit pederastin”. Por diçka e tillë është e pamundur të ndodhi me njerëzit besimtarë. Megjithatë, RFSL-ja nuk heziton të nxisë urrejtje ndaj njerëzve fetarë. Ata nuk kanë fare tolerancë për grupe të caktuara njerëzish. Shembuj të tjerë të nxitjes së urrejtjes nga homoseksualët në Suedi sot: Në revistën rinore “Lava”, botim i qershorit të 2003 nga qyteti i Stokholmit (që do të thotë i paguar nga ana e taksapaguesve) botoi një karikaturë të Siuert Oholmit duke bërë seks me Alf Svensonin. Nën karikaturën kishin shkruar këtë tekst, të shkruar nga këngëtari Uje Brandeljus, “.....e gjitha është të pastrohemi dhe ta heqim qafe nga fytyra e tokës sistemin moral të ndenjur, kalbur, mashkullor, të vjetër të mallkuar të krishterë.” Karikatura dhe teksti u raportuan nga Hansgoran Bjork (i cili është, mes të tjerave, gazetar i “Botës Sot” dhe me lidhje të ngushta me “Fjalën e Jetës”) si Sekretarit të Departamentit të Drejtësisë (në suedisht: Justitiekanslern; JK) ashtu edhe Prokurorit të Drejtësisë (në suedisht: Justitieombudsmannen; JO). Të dy ata menduan se shprehjet ti heqim qafe të krishterët nga faqja e tokës ishin të pranueshme. Krahasojeni këtë me veprimtarinë e rëndë ligjore ndaj Pastor Ajk Grinit kur ai foli kundër homoseksualitetit dhe mëkateve të tjera seksuale. Në Suedi sot, shumë qendra
zyrtare fuqie dhe degë të qeverisë janë nën ndikimin e madh të agjendës së
lobit homoseksual. Duke filluar nga Gjykata e Lartë Suedeze (në suedisht: HD
ose Högsta Domstolen) e më poshtë. Dhe jo vetëm në nivelin politik. Shumica
në “Kishën e Suedisë” – e financuar me shekuj nga paratë e taksapaguesve –
është nën ndikimin e interesave të lobit homoseksual. Megjithatë, edhe në
këtë kishë ka një numër të konsiderueshëm njerëzish, ashtu edhe kleri, që nuk
janë dakord me politikën që del nga udhëheqja. Midis të tjerash thuhet që ata duhet “të respektojnë ndryshimet në aspektet vetjake, modeleve të sjelljes dhe kulturore përsa i përket niveleve të funksionimit, orientimit gjinor dhe seksual”. Mund të ngjajë si diçka e pakuptimtë (siç ngjan në origjinalin në suedisht gjithashtu). Përveç se mantra është “respektimi i orientimit seksual”. I kombinuar me “informimin e publikut” rreth “udhëzimit për ankesat ndaj psikologëve” ka një nënkuptim të fshehur për çdo psikolog që do të ndihmojë një prind të parandalojë homoseksualitetin tek fëmija i tij. Deri tani jemi marrë me Mitin Numër 1 (që të dyja jetesat janë të dëshirueshme njëlloj) dhe Mitin Numër 2 (që nuk mund ta ndikoni të ardhmen e orientimit seksual të fëmijës tuaj). Kështu, të lëvizim më tej tek Miti Numër 3. Miti Numër 3: Orientimi seksual është i trashëgueshëm – “Është në gjene” 1. Njëanësia/ndryshimi
i rezultateve të hulumtimeve nga lobi homoseksual Mesazhi këtu është shumë i qartë: Meqenëse ata që kanë mendim ndryshe janë të njëanshëm dhe jotolerantë që në fillim, të mos i lejojmë që të kenë zërin e tyre në media. Njerëz, kemi arritur në këtë këndvështrim jotolerant nga lobi pederast në precipitimin tonë të shpejtë në shoqëri. Udhëzimi nga Nju Jork Tajms për gazetarët e tyre për të mos përdorur më shprehjen “të drejta pederaste” i bie ndesh këshillës fillestare në librin e hershëm të Kërk dhe Madsen (“Pas Ballos: Si do ta Mundë Amerika Frikën dhe Urrejtjen ndaj Pederastëve në vitet 90”). Nuk kam gjetur zbulim më të mirë të metodave dinake të marketingut të përdorura nga Kërk dhe Madsen sesa libri i Dejvid Kupelian i quajtur “Marketingu i së Ligës: Si Na Shesin Radikalët, Elitistët dhe Pseudoekspertët Korrupsionin e Maskuar si Liri”. Për një përmbledhje të mirë të librit klikoni këtu (ref.22). Dejvid Kupelian shkruan në librin e tij: “Mund të mendoni: Ku dhe kur do të ndalojë ky tren me avull i marrëdhënieve publike të ‘të drejtave pederaste’? Fundi i lojës jo vetëm që do të sjellë pranimin e plotë të homoseksualitetit, duke përfshirë martesën e të njëjtit seks, por gjithashtu edhe ndalimin dhe madje edhe dënimin me ligj të kritikës së hapur ndaj homoseksualitetit, duke përfshirë edhe citimin e vargjeve biblike që flasin kundër homoseksualitetit. Me fjalë të tjera, ndalimin e plotë të kritikës me anë të forcës së ligjit. Kjo tashmë ka ndodhur në Kanada dhe pjesë të Skandinavisë.” Prandaj sot, mjerë gazetari që guxon të shprehë mendimin e tij që mund të mos jetë korrekt politikisht. Mund ti shkatërrojë karrierën gjithsecilit. Në vendin tonë gjendja është edhe më e keqe se në ShBA. Edhe nuk ishte shumë çudi kur Televizioni suedez (“SVT”) – me monopol të financuar nga licenca të detyrueshme – mori çmimin prestigjioz “Rejnbou Reuard” për promovimin me sukses të planit të tyre. Në një mënyrë është e kuptueshme që gazetarët dhe argëtuesit që punojnë në media dhe biznesin argëtues punojnë mbi kohën e caktuar që ti bëjnë të tjerët të pranojnë mënyrën e tyre të jetesës. Kush nuk do që të jetë i pranueshëm? Është e trishtueshme që kjo ndodh mbi shpatullat e fëmijëve më të pambrojtur dhe që i thye të drejtat e prindërve dhe të gjyshërve për të ditur të vërtetën. Ajo që doli nga simpoziumi hulumtues in 1996 mbi temën e “orientimit seksual” është një ilustrim shumë mësimdhënës për fuqitë dhe metodat që janë vënë në punë. Një nga hulumtuesit, Skot Hërshëger, sugjeroi që gjykatat të shtyhen pa pushim që të mbajnë diskriminimin ndaj një grupi nëse ai grup identifikohet nga përbërës biologjikë sesa sjellje. Ai i tha turmës përkrahëse: “Anketat e mendimit publik, shtuar hulumtimin empirik, gjithmonë na tregojnë që ka një lidhje pozitive midis besimit të njerëzve në pandryshueshmërinë e përbërësve dhe pranimin e këtij përbërësi. Kështu, sa më shumë një njeri të besojë që homoseksualiteti apo orientimin seksual është biologjik, aq më shumë pozitiv do të ndjehet ai ndaj tij.” Me fjalë të tjera, mesazhi ishte: Të prodhojmë studime që tregojnë që “homoseksualiteti ose orientimi seksual është biologjik dhe jo një jetesë e zgjedhur!” Prandaj nuk është çudi që shohim shumë “shkencë të çuditshme” që na ofrohet kohët e fundit. E gjitha kjo për ti bërë njerëzit të besojnë. Nuk është e rëndësishme nëse hulumtimi është i ndershëm. Duket sikur çdo shpjegim i homoseksualitetit – përveç atij të Biblës (Romakët kapitulli 1) – është i pranueshëm për shumë “shkencëtarë” në psikologji. Dhe gjithashtu edhe për median dhe publikun mendjelehtë. E gjitha kjo për të lejuar një zgjedhje të jetesës që është e dëmshme si për individin ashtu edhe për shoqërinë. Konsideroni të gjitha paratë e hulumtimeve (shpesh nga burime homoseksuale) të hedhura në këto lloje hulumtimesh. Veprimtaritë kërkimore rreth
homoseksualitetit mblidhen në dy kategori kryesore: 1) Teoritë
Psikologjike/Mjedisore dhe 2) Teoritë Biologjike. Diskutimi ynë deri në këtë
pikë (psh. Biberi dhe të tjerët) është marrë me teoritë
psikologjike/mjedisore. Tani do të shohim teoritë biologjike të cilat mund të
ndahen në tre fusha hulumtimi Hipoteza hormonale e të rriturve. Për një kohë të caktuar mendohej që kishte ndryshim midis hormoneve seksuale të të rriturve heteroseksualë dhe atyre homoseksualë. Tashmë është treguar që ky nuk është më rasti prandaj edhe kjo fushë nuk është e rëndësishme sot. Hipoteza gjenetike. Kjo fushë hulumtimi ka qenë me rëndësi të veçantë këto dy dhjetëvjeçarët e fundit. Prandaj do të përqendrohemi në këtë fushë të caktuar. Është gjithashtu fusha në të cilën mund të nxirren përfundime të përcaktuara. 2. Kallman 3. Bejli-Pillard
(1991) Për këtë qëllim u kryen studime të tjera mbi këtë temë. Një nga ta ishte studimi në 1991 i Majkël Bejlit nga Universiteti Northuestërn dhe Riçard Pillard nga Universiteti i Bostonit të Shkollës së Mjekësisë. Raporti i tyre (REF.5; faqet 72-78) pati një reklamim të gjerë dhe është akoma ai të cilit lobi homoseksual i drejtohen në media (tek një publik mendjelehtë). Pillardi ishte homoseksual. Në raportin e tyre (ref.17) ata botuan këto rezultate. Binjakët monozigotë (binjakë të
njëjtë): 52% PC (29 of 56 = 52%) Bejli dhe Pillardi përdorën
termin PC, (Probandwise Concordance) që do të thotë: Në të njëjtën kohë, shumë e konsideruan studimin si provë që homoseksualiteti është (nëse jo 100%) të paktën si shumicë gjenetik. Ajo që nuk dihej nga publiku, por ishte mbuluar nga Pillardi, ishte fakti që kishte një “njëanshmëri mostre” shumë të fortë. Hulumtues të tjerë të mëvonshëm nuk arritën të kenë përfundime të ngjashme. U zbulua atëherë që Bejli dhe Pillardi kishin rekrutuar mostrën e tyre nga reklamat në revistat pro-pederaste, duke përfshirë kështu një njëanshmëri të dukshme në studimin e tyre. Është e rëndësishme që të kuptohet pasoja e kësaj. Ishte e rëndësishme për komunitetin homoseksual që të provonte hipotezën gjenetike për tre arsye: 1) nëse shkaku i homoseksualitetit ishte gjenetik, shoqëria nuk do të shqetësohej kur meshkujt homoseksualë të rekrutojnë të rinj adoleshentë në radhët e tyre dhe 2) ngjasia rreth dhjetë herë më e lartë e ngacmimeve të fëmijëve tek homoseksualët nuk do të kontribuonte në paracaktimin e fëmijës në homoseksualitet nëse do të ishte gjenetik në prejardhje dhe 3) do të kishte një pranim të gjerë të jetesës pederaste meqenëse nuk ishte zgjedhje e bërë por ashtu lindesh. 4. Bejli-Dun-Martin
(2000)
Vini re gjetjet shumë ndryshe në studimin (jo të njëanshëm) mbi binjakët australianë. Tek meshkujt, Bejli dhe të tjerët zbuluan që nga 27 çifte meshkujsh binjakë të njëjtë, me të paktën njërin homoseksual, vetëm 3 kishin një vëlla binjak që ishte gjithashtu homoseksual. Me fjalë të tjera: vetëm 3 nga plot 27 (ose 11.1%) e meshkujve homoseksualë e kishin vëllain e tyre binjak homoseksual gjithashtu. Pra vetën një përputhje 11% (=3/27). Numri 20% “Probandwise Concordance” i raportuar për studimin tek meshkujt australianë në tabelë del nga metoda e re e Bejlit, Dunit dhe Martinit të numërimit të çdo çifti përputhës si në numërues ashtu edhe në emërues. Pra marrim 3+3=6 në numërues dhe 27+3=30 në emërues (6/30=20% e treguar si PC në tabelë). Por për nevojat e krahasimit me studimin e mëparshëm duhet të krahasojmë 29 nga 56 (52%) në studimin e Bejli-Pillard me atë 3 nga 27 (11%) në studimin Bejli-Dun-Martin. Por në analizën përfundimtare duam që të krahasojmë përputhjen 11% të Bejli-Dun-Martin me shpeshtësinë e homoseksualitetit në popullsinë e gjerë. Përputhja prej 11% nuk sugjeron më një ndikim gjenetik. Edhe pse 11% është më i lartë se shpeshtësia e homoseksualitetit në popullatën e gjerë, duhet të marrim parasysh se binjakët e njëjtë zakonisht kanë një fëmijëri dhe rritje në ambient të njëjtë. Numri 11% (duke u krahasuar me 2%-4%) mund të jetë vetë fakti. Nëse do të thotë diçka, rezultati i Bejli-Dun-Martin do të thotë që nuk ka asnjë lidhje të dukshme gjenetike. Me gjithë këtë rezultat të ri, rrjedha dhe politizimi i kësaj çështje në media nuk ka heshtur akoma. Në fund të fundit, e kemi fjalën për “shkencën e gjenit pederast” (shkencë qesharake) dhe në shoqërinë e sotme, ideja e “korrektësisë politike” vihet para fakteve shkencore. Studimi Bejli-Dun-Martin nuk ngurroi të zbulonte studimin e mëparshëm të rremë të Bajlit dhe ish-kolegut të tij homoseksual Pillard. Në përfundimin e zbulimeve të tyre ata thonë: “Kjo do të thotë që përputhja nga studimi i mëparshëm ishte fryrë nga përputhja e varur nga njëanshmëria e përcaktuar” (që do të thotë njëanshmëria e mostrës). Ata thanë më tej: “Ky studim nuk dha mbështetje statistike domethënëse për rëndësinë e faktorëve gjenetikë rreth orientimit homoseksual.” Pra, si përmbledhje, ky studim i Bejlit, Dunit dhe Martinit (pa njëanshmëri mostre) jo vetëm që e hedh poshtë studimin e mëparshëm nga Bejli dhe Pillard, por gjithashtu është dëshmi e fortë që homoseksualiteti nuk është rezultat i kodimit gjenetik. Kjo sigurisht që nuk e përjashton mundësinë (ndoshta edhe rastësinë) që gjene të tjera mund të kontribuojnë në zhvillimin e pre-homoseksualitetit në fëmijëri. Për shembull, djemtë e lindur me një temperament shumë të ndjeshëm mund të vuajnë më shumë se shumica e djemve nga mospranimi nga një baba i papërgjegjshëm, gjë e cila do ti bëjë më të pambrojtur nga çrregullimi gjinor dhe madje edhe Çrregullimi i Identitetit Gjinor (GID) siç folëm më parë. Një analogji është ajo se një djalë i lindur me gjene që e bëjnë shtatlartë, ka një mundësi më të madhe të bëhet lojtar i mirë basketbolli. Por jo nëse si fillim nuk vendos të luajë basketboll. 5. Edhe një
studim tjetër fals (Hamer, Hu, Magnuson, Hu dhe Patatuçi) Siç do të bëhej e dukshme
shpejt, studimi i Hamerit dhe të tjerëve ishte një shembull tjetër i lojës
mashtruese me numrat. Shpejt mbas botimit të Hamerit dhe të tjerëve në Sajëns
në të njëjtin botim u botua një kritikë nga hulumtues nga universitetet e
Jejl Kolumbia dhe Luiziana Stejt. Mes të tjerave ata shkruanin [REF.1 faqet 111-112]: Pastaj, rreth një vit më vonë (në mars të 2000) u krye studimi i Bejli-Dun-Martin mbi binjakët e njëjtë në Australi (shih më sipër) që përfundimisht hodhi poshtë çdo hipotezë dhe teori për mundësinë e “gjenit pederast” dhe si duket i ka mbyllur përfundimisht dyert paqartësive në këtë çështje. Kjo nuk do të thotë që rrjedha dhe politizimi i çështjes në media ka mbaruar. Në fund të fundit, e kemi fjalën këtu për “shkencën e gjenit pederast” (shkencë qesharake) dhe në shoqërinë e sotshme, ideja e “korrektesës politike” ka epërsi ndaj shkencës. Meqenëse raporti i rremë i Hamerit është akoma shumë i reklamuar në media si e vërteta dhe që është gjetur lidhja gjenetike me homoseksualitetin, e kam parë me kujdes nga afër hulumtimin e Hamerit. Do ta gjeni në këtë link (Nr 5; "Kritika e hulumtimit të Hamerit"). Nëse keni kohën dhe mundësinë të zhyteni në analizë do të shihni për çfarë “shkence qesharake” e kemi fjalën. 6. Berman-Brukner
(2001) Edhe Berman dhe Brukner (të
përafërt me Bejli-Dun-Martin në raportin e tyre) shkruan si më poshtë për
raportin Bejli-Pillard: Por çuditërisht, me gjithë kundërshtimet e shumta të studimit të Bejli-Pillard, lobi homoseksual vazhdon ti referohet atij. Dhe media mbizotëruese nuk e di këtë gjë. Sfondi Keqinterpretimi i qëllimshëm nga masmedia e hulumtimit të Levejit është një shembull tjetër se si promovimi i homoseksualitetit hedh poshtë çdo kërkesë për objektivitet dhe ndershmëri. Ata po kërkojnë për një gjilpërë në oqean dhe kurrë nuk do ta gjejnë. E rekomandoj shumë kapitullin 4 në REF.1 nga Xhefri Sejtinovër (“Gjetja e Gjilpërës në Oqean”). 8. Hipoteza
Hormonale Prenatale Për shembull, në një studim nga Dorneri (REF.5; faqja 66) rreth Gjermanisë së pasluftës, u gjet që kishte më shumë meshkuj homoseksualë se sa pritej. U sugjerua se kjo mund të kishte ndodhur për shkak të “lëkundjes hormonale” jo të zakonshme në barkun e nënës së tyre për shkak të rrethanave të tmerrshme gjatë fundit të Luftës së Dytë Botërore. Por një fenomen i tillë mund të ketë ngjarë lehtë nga fakti që pas luftës shumë djem u rritën pa baballarë në jetët e tyre dhe si rezultat vuajtën nga çrregullimi i identitetit gjinor (një shfaqje psikologjike/mjedisore). Vini re spekulimin e thjeshtë të këtyre studimeve! Nuk ka asnjë arsye se pse stresi në barkun e nënës mund të shkaktojë homoseksualitetin. Është njësoj sikur të thuash që djemtë gjermanë në Gjermaninë e pasluftës luanin basketboll më mirë se përpara, stresi në barkun e nënës shkaktoi aftësinë më të mirë tek pasardhësit. Disa herë është thjesht komike. Një fushë tjetër e “hipotezës hormonale prenatale” është botimi i fundit i Antoni Bogert nga Universiteti Brok në Kanada. Ai sugjeroi që një në shtatë meshkuj homoseksualë (nga ana statistike) u bë homoseksual sepse e ëma më pari kishte lindur djem. Dhe për çdo vëlla më të madh në moshë mundësia e homoseksualitetit për djalin më të vogël rritej me një të tretën. Përfundimi për grupin me “vëllezër biologjikë më të rritur” kishte një “beta-vlerë” statistike më një kufi të ulët të vetëm 0.03 (nëse vlera do të kishte qenë zero ose negative nuk do të kishte pasur fare rëndësi statistike). Megjithatë, është për tu çuditur se si studimi u reklamua dhe u shkrua në median mbizotëruese. Në një letër mbështetje nga përkrahësit e homoseksualëve ata e përmendën studimin si mbështetje që “rreth një milion amerikanë ose janë homoseksualë sot ose do të rriten dhe do të bëhen homoseksualë sepse nënat e tyre kishin lindur djem përpara tyre. Në të njëjtën kohë nuk thuhet asgjë për faktin që një baba me djem më të rritur mund të ketë tendencë më të madhe të harrojë që të zhvillojë identitetin seksual të djalit të tij më të vogël. Sigurisht që është më e vështirë për një baba me shumë fëmijë. Veç kësaj, unë së voni lexova një kritikë të studimit të ri të Bogertit në Los Anxheles Tajms që përfshinte thënien e mëposhtme: “Binjakët e njëjtë ndajnë të njëjtën ADN dhe nëse një nga ata është homoseksual edhe binjaku tjetër është homoseksual në 52% të të gjitha rasteve sipas studimit të 1991.” Tek binjakët jo të njëjtë shpeshtësia bie në 22 përqind dhe për vëllezër të tjerë në 9 përqind”. Këto numra sigurisht janë nga studimi i 1991 të Bejli-Pillard (shih pikën 3 më sipër), një studim që është hedhur poshtë tërësisht nga studime të mëvonshme (shih pikat 4 dhe 6 më sipër). Nuk më besohet që një keqinformim i tillë në masmedian mbizotëruese të jetë i paqëllimtë. Është një veprimtari e qëllimshme për të mos marrë parasysh faktet në mënyrë që të jenë korrektë politikisht. 9. Risi në
“Hulumtimin” Homoseksual REF.2 – faqet 95-120 (A janë të rrezikshëm prindërit homoseksualë për fëmijët?) përmban një diskutim dhe ekspozim të gjerë të agjendës së prindërve pro homoseksualë. REF.6 – “Pa bazë: Çfarë nuk na thonë studimet për prindërit e të njëjtit seks” është një analizë sistematike (raport mbas raporti) dhe hedhje poshtë e 49 raporteve të ndryshme hulumtuese dhe anët e tyre të dobëta. Autorët e këtij libri janë Robert Lerner dhe Altea Nagai, të dy me doktorata nga Universiteti i Çikagos. Ata nxorën dobësi tek secili nga këta raporte në një ose më shumë nga fushat e mëposhtme: 1. Hipoteza dhe projektimi i
hulumtimit të paqarta Problemi kryesor me studime të këtij lloji është që prindërit homoseksualë janë një fenomen i ri. Prandaj nuk ka numër mostre të mjaftueshëm. Gjithashtu edhe periudha e kohës e kujdesit të prindërve homoseksualë është akoma shumë e shkurtër, prandaj nuk ka statistika të besueshme akoma. Por më të rëndësishme me studimet vetë janë se si “zbulimet” paraqiten në masmedia. Kjo sepse paraqitja në masmedia është ajo që e qeveris mendimin publik. Kaq shumë herë shkrimtari i ndonjë artikulli në një gazetë – ose gazetar që kryen një intervistë me një “ekspert” – imponon mendimin e tij nëpërmjet tonit në artikullin ose zgjedhjen e njerëzve që bën për intervistën. Nëpërmjet citimeve të zgjedhura me kujdes dhe mënyra se si paraqitet përmbajtja në një raport hulumtues, gazetari “objektiv” në mënyrë të madhe kontribuon në formimin e mendimit publik në këtë – për fëmijët e vegjël – fushë kaq të rëndësishme. Lerneri dhe Nagai (autorët e librit) vëzhguan artikujt e gazetave për prindërit homoseksualë nga viti 1979 deri në 1999. Ata panë që shumica e artikujve përgjithësonte duke pretenduar që të gjitha studimet shkencore të bëra deri tani tregonin që fëmijët e rritur nga prindër homoseksualë nuk janë ndryshe nga fëmijët me prindër heteroseksualë. Dhe zakonisht thuhet pa ndonjë citim të ndonjë raporti të caktuar. Anshmëria/rrjedha pozitive që këto raporte të meta marrin në media e ka ulur mjaft kundërshtimin publik ndaj prindërve homoseksualë të fëmijëve jetimë. Tragjedia e madhe për këta fëmijë – shpesh me plagë emocionale – nuk mund të mbitheksohet. |